ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ…

Έχω χοντρό πρόβλημα…

Το πρόβλημά μου άρχισε όταν τις προάλλες πληροφορήθηκα ότι ομάδα αμερικανών ερευνητών πέτυχε να συνθέσει μουσική για σκύλους, σε συχνότητες που δεν μπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο αυτί !!…
Η μουσική τους σύνθεση, που κυκλοφορεί ήδη σε CD, έχει την ιδιότητα να ηρεμεί τους τετράποδους φίλους μας. Εμείς, όμως, δεν μπορούμε να την απολαύσουμε καθώς το ακουστικό μας σύστημα είναι ατελούς τεχνολογίας…

Χάρηκα γι’ αυτό το νέο γιγάντιο βήμα της παγκόσμιας έρευνας που, αν και δεν καταλαβαίνω πολλά πράματα από επιστήμες, υποθέτω ότι θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα να συνεχίσει, αδιατάρακτη, την ανοδική πορεία της προς τις ανώτερες σφαίρες του ευ ζην.

Και σαν άτομο που θέλει να συμβαδίζει με την εποχή του, αποφάσισα ν’ αγοράσω το εν λόγω CD και να το προσφέρω στο σκύλο μου ο οποίος συγκινήθηκε πολύ με τη χειρονομία μου.

Έβαλα, λοιπόν, το CD στο στερεοφωνικό μηχάνημα και καθίσαμε, ο σκύλος μου κι’ εγώ, στον καναπέ του σαλονιού ν’ απολαύσουμε τη μουσική δημιουργία.
Ο σκύλος έμεινε σιωπηλός, προσηλωμένος σ’ αυτό που άκουγε, χωρίς να κουνάει ούτε την ουρά του. Ήταν φανερό πως το CD επιδρούσε ηρεμιστικά πάνω του… Ο σκύλος είχε χαλαρώσει τελείως !!…
Εγώ, όμως, δεν άκουγα απολύτως τίποτε και μου ήταν αδύνατο να πω αν ο δίσκος άρχισε να παίζει ή αν είχε ήδη τελειώσει…
Από σεβασμό, όμως, στον τετράποδο φίλο μου δεν τόλμησα να βγάλω το CD απ’ το μηχάνημα, σκεφτόμενος ότι μπορεί να μη έχει ακόμη τελειώσει και κάθισα να κοιτώ το σκύλο μου.

Καθώς πέρναγε η ώρα άρχιζα να χάνω την υπομονή μου, ενώ ο σκύλος συνέχιζε να κάθεται δίπλα μου στον καναπέ απόλυτα ήρεμος.

Μέσα στην βαθειά ησυχία του σαλονιού άρχισα να σκέφτομαι ότι η επιστήμη μου είχε στερήσει μια θαυμάσια ευκαιρία να συμμεριστώ μια πρωτότυπη μουσική σύνθεση με τον σκύλο μου, να αναπτύξουμε τις μουσικολογικές απόψεις και προτιμήσεις μας και να συσφίξουμε ακόμη περισσότερο τους μεταξύ μας φιλικούς δεσμούς !!…

Αν και, όπως τόνισα παραπάνω, δεν καταλαβαίνω πολλά πράματα από επιστήμες κατέληξα στο απλοϊκό (και σίγουρα πρωτόγονο) συμπέρασμα ότι οι επιτεύξεις των τελευταίων χρόνων απομακρύνουν τους ανθρώπους μεταξύ τους και τους καθιστούν όλο και περισσότερο εσωστρεφείς κι’ ατομιστές.
Δεν πίστευα, όμως, ότι η επιστήμη θα έφτανε μέχρι του σημείου να θελήσει να με απομονώσει απ’ το σκύλο μου.
Αυτό όχι… Είναι κάτι που δεν θα της συγχωρήσω ποτέ !!

Οικονο-Κλάστης

Advertisement

Τ’ όνειρο μιας ζωής

Πρόκειται για ένα σύντομο κείμενο που είχα γράψει με την ευκαιρία των δέκα χρόνων μιας ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας ενός φίλου σκηνοθέτη. Το κείμενο δεν περιλήφθηκε στο πρόγραμμα του θεάτρου, αλλά βρίσκω ότι έχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία που, στα μάτια μου, το κάνουν να παραμένει επίκαιρο. Ιδού…

Δέκα χρόνια που πέρασαν σαν όνειρο
(τι λεω;…)
που πέρασαν καλλιεργώντας τ’ όνειρο
στο σανίδι τούτου του ζωογόνου και γόνιμου θερμοκήπιου
που παράγει, πεισματικά κι’ ακούραστα, πνευματική τροφή.

Δέκα χρόνια στους εξαίσιους και καρπερούς μπαξέδες της θεατρικής τέχνης.

Δέκα χρόνια ισορροπισμού χωρίς δίχτυ
πάνω απ’ το πολιτιστικό βάραθρο και το αισθητικό χάος
της ανεγκέφαλης κι’ αποχαυνωμένης αστικής ζούγκλας
που καλλιεργεί τον άκρατο καταναλωτισμό
κι’ επιβραβεύει τη νεοπλουτίστικη επιδειξιομανία.

Δέκα χρόνια επικών κονταρομαχιών
ενάντια στο πνευματικά κοινότυπο και το ευτελές,
ενάντια στην υφέρπουσα και προϊούσα εμπορευματοποίηση του νου.

Αλλά εδώ τούτο το σημαδιακό νούμερο, το δέκα,
που καταγράφει, ψυχρά κι’ αμετάκλητα, το πέρασμα του χρόνου
δεν έχει την ίδια βαρύτητα, δε σε συνθλίβει, δε σε γερνά.
Σε καλλιεργεί, σ’ αναπλάθει, σε βελτιώνει, σ’ εξανθρωπίζει.

Ο χρόνος δε σε κατατρώει από μέσα σα γάγγραινα,
δε σου στεγνώνει το πνεύμα,
δε σου κυρτώνει τους ώμους,
δε σου σκάβει το πρόσωπο
με θλιβερές κι’ ανησυχητικές ρυτίδες
που μαρτυρούν τη βαρεμάρα και τη φθορά
που σου γεννά η μικροαστική ρουτίνα κι’ η ανούσια επανάληψη.

Εδώ πρόκειται για διαχρονική ένταξη, για στράτευση
και για θεατρικό πάθος στην πιο ευγενή κι’ αφιλόκερδη έκφρασή του.

Εδώ δεν πρόκειται για «κουλτούρα», αλλά για κουλτούρα.
Πρόκειται για δημιουργία που σε κάνει αδιάβροχο κι’ αδιάβλητο
στις ανελέητες επιθέσεις του φονιά-χρόνου.

Εδώ δεν είναι κοσμική συναναστροφή.
Δεν έρχεσαι για να τους δεις και να σε δούνε.
Εδώ δεν έχουν θέση οι απαίδευτοι κι’ οι χυδαίοι.
Τα trendy βλαχαντερά με τα μπιχλιδάτα ρούχα
καλούνται να κάνουν τη βόλτα τους αλλού.

Εδώ μπαίνεις στα νύχια των ποδιών, διακριτικά, ευλαβικά.
Εδώ είναι θέατρο, δεν είναι παίξε γέλασε !!…

Οικονο-Κλάστης

ΕΛΛΑΔΑ, ΒΕΛΓΙΟ Ή ΜΑΛΔΙΒΕΣ ;…

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, επέλεξα το Βέλγιο σαν τόπο μόνιμης κατοικίας.
Όχι για τον ήλιο του, όχι για το τροπικό κλίμα του, όχι για τις γαλάζιες παραλίες του, ούτε για το Μανχάταν του.
Εξάλλου, αν θα έπρεπε να είναι αυτά τα κριτήρια για την επιλογή ενός τόπου κατοικίας, τότε οι Μαλδίβες θα είχαν τουλάχιστον 980 εκατομμύρια κατοίκους !!…

Κατοικώ στο Βέλγιο χωρίς ψευδαισθήσεις. Tη ζωή μου δεν την έχω γεμίσει με παγιέτες, στρας και φτηνιάρικο « lifestyle ». Ούτε και βαρυστομαχιάζω με ψέματα, χρυσόσκονη κι’ αμερικάνικες εκφράσεις.
Στο Βέλγιο, όπου κατοικώ, έχω ήσυχη τη συνείδησή μου. Οι φόροι που πληρώνω πιάνουν τόπο και δεν πάνε για τον πλουτισμό μερικών επιτήδειων ημέτερων, οι οποίοι – αφού πλουτίσουν – γίνονται χυδαίοι και προκλητικοί !!…

Μερικά χαρακτηριστικά επεισόδια απ’ την καθημερινή ζωή στο Βέλγιο :

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι (μόνο ένα) τόλμησε να χτίσει παράνομα, πριν από μερικά χρόνια, μια μονοκατοικία (μόνο μια) στις παρυφές μιας δασικής περιοχής όπου δεν χορηγούνται άδειες οικοδόμησης.
Τα διοικητικά δικαστήρια καταδίκασαν το ηλικιωμένο ζευγάρι σε χρηματικό πρόστιμο και διέταξαν την κατεδάφιση της νεόχτιστης (και ομολογώ καλαίσθητης) μονοκατοικίας.
Το ηλικιωμένο ζευγάρι προέβη σε όλα τα ένδικα μέσα για να ανατρέψει την απόφαση των δικαστηρίων, χωρίς αποτέλεσμα.
Στο τέλος, μη έχοντας τι άλλο να κάνει, άρχισε τους παλικαρισμούς και τις απειλές ότι θα κηρύξει απεργία πείνας κι’ ότι τα συνεργεία κατεδάφισης θα πρέπει πρώτα να περάσουν πάνω απ’ τα πτώματά τους.
Αλλά, ούτε τα δικαστήρια, ούτε και τα αρμόδια υπουργεία αναθεώρησαν την απόφασή τους… Ο νόμος εδώ γίνεται πάντοτε σεβαστός και ισχύει για όλους (άκουσον, άκουσον «Κύριε» Μαγγίνα)…
Τελικά, η μονοκατοικία κατεδαφίστηκε χωρίς ν’ αρχίσει κανένας πολιτικάντης να ξελαρυγγιάζεται υποκριτικά στην τηλεόραση και να κραυγάζει λαϊκίστικα κι’ εύπεπτα συνθήματα.

Πριν από αρκετό καιρό, ο πρίγκιπας Laurent, γιός του βασιλιά του Βελγίου, συνελήφθη σε ένα αυτοκινητόδρομο να οδηγεί με υπερβολική ταχύτητα.
Πρίγκιπας, ξεπρίγκιπας, η τροχαία του κόλλησε μια κλίση και τον προειδοποίησε ότι αν συλληφθεί ξανά για υπερβολική ταχύτητα, τότε θα του αφαιρέσει οριστικά την άδεια οδήγησης.

Την περασμένη βδομάδα έγινε και το εξής ευτράπελο. Ο υπουργός άμυνας της προηγούμενης κυβέρνησης πήρε κλίση για παράνομη στάθμευση τη μέρα που πήγε με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο να παραδώσει το υπουργείο του στον διάδοχό του.

Τελικά, είναι πραγματικά χαζοί αυτοί οι κουτόφραγκοι.

Άντε, καλή χρονιά και καλά «ψώνια»…

Οικονο-Κλάστης

Το κάλεσμα της θάλασσας

Στα δεκάξι μου, υπακούοντας στο μαυλιστικό κάλεσμα της θάλασσας,
πήγα και γράφτηκα σε μια σχολή εμποροπλοιάρχων
για να γίνω ναυτικός σαν τον συχωρεμένο τον πατέρα μου.
Εκείνος είχε υπηρετήσει στο πολεμικό ναυτικό,
στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Εγώ θα πήγαινα στο εμπορικό ναυτικό.

Αμέσως μόλις γράφτηκα στη σχολή
άρχισα να φαντάζομαι τον εαυτό μου
γαντζωμένο στη γέφυρα ενός γκαζάδικου
να ζω τρομακτικές θαλασσινές περιπέτειες,
ν’ αντιπαλεύω τ’ άγρια κύματα,
να γεμίζω τα πνευμόνια μου με το ιώδιο της θάλασσας
και τα μάτια μου με την απεραντοσύνη των ωκεανών.
Το αλάτι, οι άγριοι άνεμοι κι’ ο ήλιος
θα μαστίγωναν και θα έψηναν το πετσί μου,
που θα μαύριζε και θα γέμιζε βαθιές χαρακιές
σαν τα κουρασμένα πατούμενα
των πολυταξιδεμένων οδοιπόρων.

Θ’ απίθωνα τον μπόγο μου σε πολλά μπάρκα
και θα γνώριζα πολλά λιμάνια,
χωρίς ποτέ να δένεται η καρδιά μου με κανένα.

Θα σύχναζα σε υπόγεια καταγώγια
και στο λάγνο ήχο αργόσυρτων τραγουδιών,
που σε γεμίζουν πικρή, απροσδιόριστη νοσταλγία
και σου σκίζουν την καρδιά,
θα μέθαγα με φτηνό σπίρτο
που σου γυρίζει τα μυαλά
και σε κάνει να κλαις αναίτια,
σαν αθώο βρέφος.

Και θα είχα για συντροφιά μου
χαρτοκλέφτες και κοντραμπαντιέρηδες,
μπαμπέσηδες κι’ αετονύχηδες,
καβγατζήδες κι’ αιμοβόρους,
μόρτες και φυγόδικους,
που έχουν σκοτεινό κι’ αετίσιο μάτι
και για μόνο σύντροφο στη ζωή
την κοφτερή λάμα που αναπαύεται στο ζωνάρι τους
μέχρι τον επόμενο τσαμπουκά.

Ένα τέτοιο φονικό μαχαίρι
θα φόραγα κι’ εγώ στη ζώνη
και στη λάμα του
θα έβαζα να μου χαράξουν το πιστεύω μου
«Ούτε Θεός, ούτε Διάολος… Άνθρωπος».

Και σε κάθε λιμάνι θα ερωτευόμουν με πάθος, εφήμερα, βιαστικά
ξέστρατες, κακόφημες, βασανισμένες γυναίκες
που έχουν το βλέμμα λάγνο, εύκολο το φιλί και το κορμί φιλόξενο.
Και θα κυλιόμουν ξετσίπωτα μαζί τους
σε βρώμικα, ξεχαρβαλωμένα κι’ αμαρτωλά κρεβάτια
στα ύποπτα ξενοδοχεία των λιμανιών.
Κι’ η πράξη του έρωτα δεν θα ήταν γλυκανάλατη, υποκρίτρια και ψεύτρα,
δεν θα είχε αύριο και μέλλον,
παρά μόνο ετούτο το παρόν, το αδιέξοδο,
το βασανιστικό κι’ ανέλπιδο.

Τετοιες αφορεσμένες ψυχές
θα είχα για βασίλισσές μου κι’ εξομολογήστρες
και θα χωνόμουν βαθιά στον έμπειρο κόρφο τους
να κλάψω πικρά κι’ απελπισμένα,
σαν αληθινός άντρας,
για τα τόσα που δεν τόλμησα και που δεν πρόκαμα
και για τα πολλά που έκανα λειψά κι’ ανάποδα.
Και θα έστεκα ανοιχτό βιβλίο μπροστά τους,
χωρίς μασκαρέματα, πλαστογραφίες και καλλιγραφίες,
χωρίς ψεύτικους όρκους κι’ υποσχέσεις,
χωρίς μικροαστικές κι’ εμετικές συμβατικότητες.

Και θα ήμουν επιτέλους αγνός κι’ αληθινός,
ελαφρύς κι’ ελεύθερος.
Κι’ η κάθε στιγμή θα ήταν – συνάμα – μεγάλη τελετή και Θεία λειτουργία :
γέννα, γάμος και κηδεία.

Αφού ο Μέγας Τοκογλύφος
πότε στα δίνει όλα απλόχερα
και πότε στα παίρνει πίσω με ψηλό τόκο,
αφού με είχε βάλει απ’ τα μικράτα μου στο στόχαστρο,
αφού με είχε βάλει να παίξω το παιχνίδι της ζωής
με κλέφτικη, σημαδεμένη τράπουλα
κι’ αφού επέλεξε – ο τυφλός – απ’ τα πριν τη λεγεώνα των εκλεκτών
που θα μπάσει, μουσαφίρηδες, στους Θείους μπαξέδες
και μιας και ψυχανεμιζόμουν πως εγώ θα έμενα για πάντα απ’ έξω,
θα ζούσα ανέλπιδος το σήμερα,
παρίας κι’ ηδονιστής,
ανυπότακτο υποζύγιο σ’ ετούτο το ανελέητο αλώνι.

Θα χάριζα την ψυχή μου,
θα την πέταγα, σαπάκι, στα λιμασμένα σκυλιά,
δεν θα την πούλαγα στους έχοντες.

Κι’ όταν ερχόταν η δικιά μου η στιγμή
να μπαρκάρω, αποκαμωμένος, για τον κάτω κόσμο
δε θα είχα ποιόν να με κλάψει και να μαυροφορέσει.
Θα έφευγα μόνος κι’ αμοιρολόγητος,
ορθός, χορτάτος κι’ αμετανόητος.
Στους αιώνες, των αιώνων, Αμήν…

Οικονο-Κλάστης

ΟΜΟΡΦΟ ΠΡΑΜΑ Η ΑΝΕΜΕΛΙΑ. Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΤΕΝΙΖΕΤΑΙ…

Με αφορμή τον θάνατο 15 τούρκων στρατιωτών, ο πρωθυπουργός της γείτονος χώρας ζήτησε να εγκριθεί η εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στο βόρειο Ιράκ προκειμένου να «εκκαθαριστούν» οι θύλακες του κουρδικού κινήματος που ευθύνονται για τις πρόσφατες βομβιστικές επιθέσεις.

Η αφορμή είναι καινούρια, όχι – όμως – και η απόφαση, δεδομένου ότι η κατάληψη του βόρειου Ιράκ αποτελεί παλιά επιδίωξη της γείτονος χώρας.
Η αμερικανική κυβέρνηση που παρακολουθεί από χρόνια τις μεθοδεύσεις της τουρκικής κυβέρνησης είχε εκδώσει, ήδη πριν από 3 μήνες, επίσημη προειδοποίηση ότι δεν πρόκειται να εγκρίνει εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στο βόρειο Ιράκ !!…

Γιατί αυτή η «σπουδή» των αμερικανών να «αποτρέψουν» τουρκική επέμβαση στο βόρειο Ιράκ την στιγμή, μάλιστα, που έχουν τόση ανάγκη από συμμαχικές «ενισχύσεις» ;…

Διότι, πρώτον, οι κούρδοι είναι οι μόνοι σύμμαχοι των αμερικανικών στρατευμάτων στο άναρχο και χαοτικό εσωτερικό του Ιράκ.
Δεύτερον, διότι οι κουρδικές περιοχές του βόρειου Ιράκ κρύβουν στο υπέδαφός τους πλουσιότατα πετρελαϊκά κοιτάσματα τα οποία, σύμφωνα με ορισμένες κακές γλώσσες, εποφθαλμιά η Τουρκία αλλά οι αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες τα προορίζουν για δική τους, αποκλειστική εκμετάλλευση.

Φαντάζεται κανείς τις συνέπειες που θα είχε για την χώρα μας μια ενδεχόμενη επιτυχία της Τουρκίας να ιδιοποιηθεί τον ανυπολόγιστο πετρελαϊκό πλούτο του βόρειου Ιράκ ;… Οι ισχύουσες γεωπολιτικές ισορροπίες θα ανατρέπονταν άρδην υπέρ της Τουρκίας.

Αλλά, πέρα από τις πιθανότητες ευόδωσης των εν λόγω τουρκικών φαντασιώσεων γεννάται και ένα άλλο ερώτημα.
Ποιά είναι η στάση της Ελλάδας απέναντι στις εξελίξεις αυτές ;… Τι υποστηρίζει η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη ;… Υπάρχει σοβαρός δημόσιος προβληματισμός και διάλογος στην χώρα ;…

Τίποτε, μηδέν, nada !!…

Το μέγα θέμα στην Ελλάδα σήμερα είναι …το τι συζητήθηκε στην σύνοδο των τραγοπαπάδων κι’ αν ήταν υβριστικές ή όχι (για τον αρχιεπίσκοπο) οι δηλώσεις του Λευκάδος !!…

Ευχόμαστε ύπνο βαθύ στους συνέλληνες…

Οικονο-Κλάστης

ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ;…

Ας υποθέσουμε ότι είμαι σοσιαλιστής κι’ ότι θέλω να δραστηριοποιηθώ πολιτικά.

Θα προσχωρούσα στο Πασόκ ;… Όχι, διότι το κόμμα αυτό είναι «σοσιαλιστικό» μόνο κατ’ όνομα κι’ ότι, σαν κόμμα εξουσίας, το μόνο που επιδιώκει είναι η εδραίωσή του στην εξουσία.

Αλλά, ας υποθέσουμε (έτσι για την πλάκα) ότι μιας και μου έλαχε να γίνω πασόκος καλούμαι, τώρα, σαν συνεπές μέλος, να επιλέξω νέο «αρχηγό».

Θα επέλεγα για αρχηγό τον Γιωργάκη ;…
Όχι, γιατί δεν έχω ακούσει να γίνεται κανένας λόγος για τους πολιτικούς ή κοινωνικούς του αγώνες.
Το μόνο που ξέρω γι’ αυτόν είναι ότι την εποχή της δικτατορίας αρμένιζε στο εξωτερικό, ότι αργότερα δεν πήρε μέρος στο στήσιμο του Πασόκ κι’ ότι στην συνέχεια κλήθηκε απ’ τον πατέρα του να αναλάβει υπουργικό αξίωμα, το οποίο διατήρησε μέχρι την πτώση του Πασόκ. Και ξέρω ακόμα πως σε όλη την διάρκεια της υπουργικής του θητείας δεν εκφράστηκε ποτέ κριτικά ούτε για τα τεκταινόμενα στο Πασόκ, ούτε και για την πολιτική των κυβερνήσεων στις οποίες συμμετείχε. Ότι, με άλλα λόγια, όλα αυτά τα χρόνια ήταν άχρωμος και άοσμος…
Και διαπιστώνω πως τώρα μας περνάει για «αμερικανάκια» αφού προσπαθεί να μας πείσει ότι εδώ και χρόνια ήταν αντίθετος με χίλια δυο πράματα στον χώρο του, αλλά ότι δεν τα κατήγγελλε ανοιχτά !!…
Γιατί ρε Γιωργάκη ;… Κωλυόσουν ;… Ή μήπως και φοβόσουν τους αιμοβόρους πασόκους ;

Τον Γιωργάκη, λοιπόν, τον πηγαίνω σαν άτομο, σαν φιλαράκο. Μου κάνει για να πάμε καμιά βόλτα στην πλατεία, να πιούμε κανένα φραπεδάκι, για να συζητήσουμε για την τρύπα του όζοντος, για «μηχανές», για γκάζια, για γκόμενες και για χίλια δυο άλλα επιδερμικά θέματα.
Όχι, όμως, και να τον κάνω κι’ αρχηγό μου… Μην τρελαθούμε…

Και τότε ποιόν θα επέλεγα για αρχηγό ; Τον Βενιζέλο ;
Δεν μου κόβεται καλύτερα το χέρι !!…

Τότε ποιος άλλος μου μένει ; Ο Σκανταλίδης…

Καλό παλικάρι, τίμιο παιδί, εργατικό, αίμα απ’ το αίμα του Πασόκ…
Αλλά, πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια ; Γιατί ξύπνησε τώρα μόλις κι’ άρχισε να βροντάει και ν’ αστράφτει ενάντια σε όσους εξέτρεψαν το Πασόκ απ’ την πορεία του ; Που το έκαναν να χάσει την φυσιογνωμία και την ψυχή του ;
Ή μήπως θέλει ΚΙ’ ΑΥΤΟΣ να μας πίσει ότι δεν έχει καμία ευθύνη για όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια ;…

Τι να πω ;… Όσο κι’ αν είμαι αμερικανάκι, μου είναι κομμάτι δύσκολο να πιστέψω ότι σ’ αυτό τον πολιτικό χώρο υπάρχουν τόσοι πολλοί «ανευθυνο-υπεύθυνοι» !!…
Γι’ αυτό, λοιπόν, εγώ δεν θα πάω να ψηφίσω ούτε σαν μέλλος, ούτε σαν φίλος του Πασόκ…
Θα πάω καλύτερα στην πλατεία, με κανένα φιλαράκο, να πιούμε κανένα φραπεδάκι και να φιλοσοφήσουμε για τις τιμές του πετρελαίου.

Οικονο-Κλάστης

ΤΑ ΕΝΔΟΠΑΣΟΚΙΚΑ

O Δημήτρης Ρέππας δήλωσε : «ο Βενιζέλος είχε προσχεδιάσει την υποψηφιότητά του» !!…

Και η «καταγγελία» αυτή θεωρήθηκε από ορισμένους πασόκους (και μη) ως …πολύ βαριά, ως σχεδόν υβριστική !!…

Χωρίς να είμαι Βενιζελικός και ακόμη λιγότερο πασόκος (φτου, φτου, ύπαγε οπίσω μου σατανά) δεν βρίσκω τίποτε το κακό στο γεγονός ότι ορισμένοι επιχειρούν να «εκθρονίσουν» τον γιό Παπανδρέου.
Διότι, από την στιγμή που τα ηγετικά στελέχη ενός κόμματος διαπιστώνουν ότι ο «νέος μεσσίας», ή ο «νόμιμος κληρονόμος» στον οποίο εμπιστεύθηκαν τα κλειδιά του κόμματος (κι’ ακόμη χειρότερο για τους ίδιους : τις πολιτικές τους καρριέρες) δεν πείθει την κοινωνία με το βάθος των προτάσεών του κι’ ότι αδυνατεί να ερμηνεύσει τα μηνύματα που του στέλνει ο λαός, δεν είναι λογικό και απόλυτα αναμενόμενο να επιχειρούν να τον αντικαταστήσουν με κάποιον καταλληλότερο ;…

Η αλήθεια, όμως, βρίσκεται αλλού.
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι ότι πολλά στελέχη του Πασόκ δεν τρέφουν ιδιαίτερη «συμπάθεια» στον Βενιζέλο, καθώς τον υποψιάζονται ότι διακατέχεται από δεξιές πολιτικές πεποιθήσεις.

Α, ναι ;… Και τότε γιατί του επέτρεψαν να ενταχθεί σε ένα… «αμειγώς» σοσιαλιστικό κόμμα ;…
Και περαιτέρω, αν θα έπρεπε να αποκλειστούν ή να αποπεμφθούν όλα τα «δεξιά» στελέχη που σοβούν στο Πασόκ, μπορούν να μας πουν οι ακραιφνείς Πασόκοι κι’ διάφοροι «φύλακες των πυλών του ναού» πόσες εκατοντάδες στελεχών θα απέμεναν στο κόμμα αυτό ;…
Ιδού η ρόδος… Όσο για το πήδημα, καλά θα κάνουν οι πασόκοι να το αφήσουν σε άλλους…

Οικονο-Κλάστης

ΤΟ ΠΑΣΟΚ, Η ΖΟΥΓΚΛΑ ΚΑΙ Ο ΤΑΡΖΑΝ

Σήμερα το πρωί παρακολούθησα, στο ραδιόφωνο, μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν ειδικό επιστήμονα που εξηγούσε ότι, αντίθετα με όσα πιστεύουμε, η ζούγκλα είναι ένας πολύ καλά οργανωμένος χώρος.

Υπό αυτή, λοιπόν, την έννοια το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ζούγκλα !!…

Ουφ, ησύχασα.

Οικονο-Κλάστης

ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΓΑΝ «ΠΑΣΟΚ»

Πριν από λίγη, μόλις, ώρα ο Άκης Τσοχατζόπουλος έκανε την ακόλουθη… «κοσμογονική» δήλωση :

– Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να κάνει στροφή προς τα αριστερά !!…

Δηλαδή Άκη ;…
Μέχρι τώρα αρμένιζε δεξιά ;…
Αδυνατώ να το πιστέψω…

Τς… Τς… Τς… Συμβαίνουν πράματα και θάματα σε τούτο τον τόπο και δεν τα παίρνει κανείς μας μυρουδιά…

Οικονο-Κλάστης

ΠΑΣΟΚΙΚΟ ΨΥΧΟΔΡΑΜΑ

Ήταν μια εποχή που ο Κώστας ο Λαλιώτης κι’ ο φιλαράκος του ο Πέτρος ο Λάμπρου έλεγαν σε όλους ότι καλά κάνει το ΠΑΣΟΚ κι’ ανοίγει τις πόρτες του σε όλους γιατί είναι «πολυσυλλεκτικό» κόμμα…
Τώρα που οι Πασόκοι ανακαλύπτουν ότι έκανε ρεσάλτο και μπήκε στο κόμμα τους η σάρα, η μάρα (ο Βενιζέλος) και το κακό συναπάντημα, τραβούν τα μαλλιά τους και καταγγέλλουν πραξικοπήματα, ρεσάλτα και άλλα διάφορα αντιδημοκρατικά και άκρως ευτράπελα (για μας, τους μη ή πρώην Πασόκους)…
Περαστικά τους… Το σύμπτωμα θεραπεύεται με ψυχοφάρμακα…

Εξάλλου, όπως λέει το σοφό γνωμικό «…ότι σπείρεις θα θερίσεις» !!…

Οικονο-Κλάστης

ΔΟΣΟΛΗΨΙΕΣ

Σου δίνω…
Μου δίνεις…
Μας δίνουν…
Τους δίνουμε…

Σου δίνω (…παροχές)
Μου δίνεις (… την ψήφο σου)
Μας δίνουν (…κουτόχορτο)
Τους δίνουμε (…φάσκελα)

Μας έδωσαν (…φρου-φρου και αρώματα) !!…

Οικονο-Κλάστης

ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΩΝ ΠΥΡΟΜΑΝΩΝ

Η κυβέρνηση Καραμανλή προσφέρει από εκατό χιλιάδες ως ένα εκατομμύριο (ανά άτομο) για τη σύλληψη αυτών που ανάβουν τις φωτιές και που καλά θα κάνουμε να μη τους αποκαλούμε «πυρομανείς» διότι δεν κατέχονται (καθόλου μα καθόλου) από κανενός είδους …μανία !!…

Τα κίνητρά τους είναι σαφώς οικονομικά. Τις δε τελευταίες μέρες διαφαίνονται και πολιτικά κίνητρα…

Το προσφερόμενο ποσό του ενός εκατομμυρίου είναι ελάχιστο, τσιγγούνικο, γελοίο και σε πλήρη διάσταση με την έκταση της καταστροφής και της απειλής (σε περίπτωση που επιβεβαιωθεί η ύπαρξη πολιτικού σχέδιου)…

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, θα ήταν ενδιαφέρον (και πολύ διαφωτιστικό) να πληροφορηθούμε το ποσό που πρόκειται να δαπανήσει γενναιόδωρα ο Καραμανλής και η παράταξή του για την προεκλογική τους εκστρατεία και να το συγκρίνουμε με το ένα εκαττομύριο που προσφέρεται για τους πυρομανείς…

Οικονο-Κλάστης

Δεν υποφέρω άλλο…

Αγαπητοί αυτόχθονες,

Δεν υποφέρω τον Καραμανλή…
Αυτός ο τύπος έχει τέτοια αυτοπεποίθηση, τέτοια σιγουριά στον εαυτό του, έχει τόσο πολύ αυτό-υποβληθεί κι’ αυτό-κατακτηθεί, είναι τόσο γοητευμένος με την προσωπικότητά του που όταν κοιτιέται στον καθρέφτη αυτο-καψουρεύεται…

Δεν υποφέρω τον Γιωργάκη…
Αυτός ο μπέμπης ζει τόσο έντονα την ατελείωτη εφηβεία του, είναι τόσο επαναστατημένος ενάντια στους πάντες και στα πάντα, είναι τόσο αντίθετος με… (αλήθεια με τι ;…), γαυγίζει, αφρίζει και μπουμπουνίζει τόσο πολύ που θα έπρεπε να τον στείλουν επειγόντως στο στρατό για να ωριμάσει επιτέλους…

Δεν υποφέρω τον Σιούφα…
Η τσάμπα «μαγκιά» του, η συγκαλυμμένη «βλαχιά» του κι’ η προφανής έλλειψη κουλτούρας του μου προκαλούν έντονη αλλεργία. Αν κράταγε το μπακάλικο της γειτονιάς μου, θα στρεφόμουν αλλού, θα γινόμουν χορτοφάγος και θα έτρωγα μόνο τα σαλατικά που θα καλλιεργούσα στο μπαλκονάκι μου…

Δεν υποφέρω την Διαμαντοπούλου…
Η πηγαία βλακεία της που αναβλύζει συνεχώς, ακατάσχετα, απελπιστικά, σε μεγάλες δόσεις, μου φέρνει βαρυστομαχιά και ξινίλα. Ο στόμφος κι’ η ακαμψία με την οποία διαχέει ατελείωτες και θλιβερές κοινοτυπίες έχουν κάτι το απόλυτα τραγικό…

Οικονο-Κλάστης

ΑΓΡΟΦΥΛΑΚΕΣ…

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί αυτόχθονες,

Ο σύγχρονος Πλάτων (τι λέω ;… ο σύγχρονος Αριστοτέλης) απεφάνθη με την απέραντη σοφία και πηγαία γλαφυρότητά του :

«…the party IT’s over » !!…

Συστήθηκε σώμα αγροφυλάκων !!… Τελεία και παύλα !!…

Στο εξής δεν θα έχουμε άναρχες εστίες φωτιάς, που ξεσπούν απρόβλεπτα σε απόμακρα κι’ ασυντόνιστα σημεία της χώρας…

Το νέο σώμα των «δασο-μπάτσων» θα επιβάλει την τάξη, τη «ρέγουλα» επί το ελληνικότερο…

Θα θέσει υπό έλεγχο τις ενστικτώδεις ορμές των πυρομανών ; … Θα τις καναλιζάρει…

Στο εξής οι φωτιές θα ανάβουν με σύστημα και τάξη, οργανωμένα, πειθαρχημένα και σύμφωνα με πλάνο που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου και όχι μόνο μερικών καταπατητών !!…

Ευχαριστούμε τα γαλάζια παλικάρια που ανησυχούν και φροντίζουν για το αίσιο τέλος του πράσινου !!…

Οικονο-Κλάστης

ΚΑΙΩ…

Καίω
Καις
Καίει

Καίμε
Καίτε
Καίνε

Με άλλα λόγια…

Καήκαμε
Καήκατε
Καήκανε

Και το πρόβλημα παραμένει ακέραιο για τον ποιητή …

Τι θα καίμε τώρα που δεν μας μένουν άλλα δάση ;…

Οικονο-Κλάστης

ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΦΥΙΑ

Για να πλουτίσει κανείς, δεν χρειάζεται να είναι ιδιοφυής !!…
Αυτό είναι το συμπέρασμα πανεπιστημιακής μελέτης υπό την εποπτεία του Jay Zagorsky, καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Ohio.
Η μελέτη υποστηρίζει ότι τα άτομα που διαθέτουν ένα, χαμηλότερο του μέσου όρου, δείκτη ευφυίας μπορούν να είναι εξίσου εύπορα με τα άτομα που διαθέτουν υψηλό δείκτη ευφυίας (IQ).
– «Οι άνθρωποι δεν πλουτίζουν μόνο χάρη στην ευφυία τους. Ούτε και πρέπει οι λιγότερο ευφυείς να πιστεύουν ότι μειονεκτούν (στο χρηματικό επίπεδο). Οι δε θεωρούμενοι ως πολύ ευφυείς δεν πρέπει να πιστεύουν ότι υπερτερούν οικονομικά» υποστηρίζει ο αμερικανός κοινωνιολόγος.
– «Εξάλλου, ένας υψηλός δείκτης ευφυίας δεν προστατεύει τον άνθρωπο από τα οικονομικά προβλήματα».

Τα συμπεράσματα αυτά περιλαμβάνονται σε μελέτη που χρηματοδότησε το αμερικανικό υπουργείο εργασίας και η οποία βασίστηκε σε δείγμα 7.400 ατόμων που γεννήθηκαν στην δεκαετία του ’60 και τα οποία δέχθηκαν να δώσουν στοιχεία σχετικά με το επίπεδο του εισοδήματός τους, τα τυχόν οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισαν (όπως η υπέρβαση του επιτρεπόμενου ορίου των πιστωτικών καρτών τους, τα ανεξόφλητα τιμολόγια, ή η προσωπική πτώχευσή τους).

Τα συμπεράσματα της έρευνας επέτρεψαν να συνδεθεί η ευφυία με το επίπεδο του εισοδήματος και να αποδειχθεί ότι τα άτομα που διαθέτουν υψηλό IQ επιτυγχάνουν καλύτερα τις σπουδές τους και καταλαμβάνουν καλύτερες θέσεις εργασίας.
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της μελέτης, τα άτομα που διαθέτουν υψηλό IQ κερδίζουν, κατά μέσο όρο, περισσότερα χρήματα από τα άτομα με χαμηλό IQ. Για κάθε πρόσθετο βαθμό IQ, το εισόδημα αυξάνει από 202 ως 616 δολάρια ετησίως. Το 2% του αμερικανικού πληθυσμού που έχει ένα IQ 130 κερδίζει μεταξύ 6.000 και 18.500 δολάρια ετησίως παραπάνω από τα άτομα με IQ 100.

Ο καθηγητής Zagorsky καταλήγει ως εξής : «οι πανεπιστημιακοί καθηγητές είναι πολύ έξυπνοι άνθρωποι. Αλλά όταν δείτε τα αυτοκίνητά τους, διαπιστώνετε ότι δεν είναι Rolls Royce. Πρόκειται μάλλον για παλιά αυτοκίνητα, χωρίς καμία αξία» !!…

Τ’ ακούς Κόκαλη ;…

Οικονο-Κλάστης

ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

Μια μέρα μπαίνει στο γραφείο του Καραμανλή ο ιδιαίτερος γραμματέας του, γεμάτος ανησυχία και του λεει :
– «Αρχηγέ, πρέπει να κάνουμε κάτι επειγόντως. Τα υπόγεια του κτίριου έχουν γεμίσει με ποντίκια που τρωνε τα πάντα… χαρτιά, βιβλία, αρχεία… Δεν έχουν αφήσει τίποτε όρθιο»…
Αδιατάρακτος, ως συνήθως, ο Καραμανλής του λεει :
– «Βρείτε δυο–τρεις γάτες και αμολήστε τις στο υπόγειο, να κυνηγήσουν τα ποντίκια»…
Λίγες μέρες αργότερα ξαναμπαίνει σαν σίφουνας στο γραφείο του Καραμανλή ο ιδιαίτερος γραμματέας του και του λεει με ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία :
– «Αρχηγέ, τα ποντίκια ξανάρχισαν να καταστρέφουν τα πάντα στα υπόγεια του κτίριου»…
– «Κι’ οι γάτες που σου είπα να βάλετε τι έγιναν» ;… τον ρωτά ο Καραμανλής.
– «Κάναμε ένα μεγάλο λάθος, του λεει ο ιδιαίτερος γραμματέας του… Τις μονιμοποιήσαμε κι’ έπαψαν να κυνηγούν τα ποντίκια» !!…

Υγιαίνετε πολίτες …

Οικονο-Κλάστης

Ο ΔΙΠΟΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Το πολιτικό κλίμα γύρω από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές παρουσιάζει ορισμένες ομοιότητες με το αντίστοιχο προεκλογικό κλίμα της Ελλάδας. Και λέμε «προεκλογικό κλίμα» διότι εδώ και τρία χρόνια, αμέσως μετά την εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας, η χώρα τελεί σε κατάσταση διαρκούς προεκλογικής εκστρατείας :
Τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το Πασόκ, λειτουργούν με αποκλειστικό γνώμονα την νίκη τους στις επόμενες εκλογές.
Κατά τον ίδιο τρόπο, τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα της Γαλλίας δίνουν την εντύπωση ότι έχουν ως αποκλειστική μέριμνα την επικράτησή τους στις επόμενες εκλογές. Όσα λέγονται και γίνονται (και συχνότερα …»όσα δεν γίνονται») έχουν σαν στόχο την νίκη στις επόμενες εκλογές. Εξ ου και η διάχυτη εντύπωση ότι η χώρα τελεί σε κατάσταση παραλυσίας.
Τόσο στην Γαλλία όσο και στην Ελλάδα, το πολιτικό σύστημα είναι διπολικό, με την εναλλαγή δύο μεγάλων κομμάτων στην άσκηση (και κυρίως την νομή) της εξουσίας.
Στον αριστερό χώρο ηγείται το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα, το οποίο έχει απεμπολήσει (θα μπορούσαμε να πούμε «προδώσει») μια προς μια όλες τις καταστατικές αρχές του. Στον δεξιό χώρο ηγείται το κόμμα UMP του υποψήφιου Sarkozy, που κληρονόμησε τις πολιτικές αρχές και την εξουσιαστική φιλοσοφία του στρατηγού De Gaulle, του προέδρου Chirac και του νεοφιλελευθερισμού.
Η διεξαγωγή των γαλλικών προεδρικών εκλογών σε δύο γύρους, με ένα μεσοδιάστημα δεκαπέντε ημερών, ευνοεί την αναγκαστική συσπείρωση των ψηφοφόρων γύρω από τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα. Και προκειμένου να πεισθούν οι ψηφοφόροι ότι δεν έχουν εναλλακτική λύση, εφευρέθηκε η έννοια της «χαμένης ψήφου» που λειτουργεί εκβιαστικά στην συνείδηση αλλά και στις επιλογές τους : «…Ή ψηφίζεις το κόμμα μου, ή θα εισβάλλει στο μαντρί ο μεγάλος, κακός λύκος και θα μας φαει όλους» !!… Ο ανήθικος πολιτικός εκβιασμός σε όλο του το μεγαλείο !!…
Οι ψηφοφόροι, οφείλουν να επιλέγουν πειθήνια ανάμεσα σε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα «εξουσίας»… Είναι τελείως περιττό, άχρηστο και, από ένα σημείο και πέρα, «επικίνδυνο» (όχι για την δημοκρατία, αλλά για τα δύο μεγάλα κόμματα) να ψηφίζουν οι ψηφοφόροι κάποιον από τους μικρότερους πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν έχουν καμία πιθανότητα πρόσβασης στην εξουσία… Αυτό που προέχει δεν είναι η ανανέωση της πολιτικής πανίδας, η υποστήριξη νέων ιδεών, η εισαγωγή νέου αίματος, αλλά να εξασφαλισθεί ότι τα δύο κόμματα «εξουσίας» θα εναλλάσσονται αέναα στην κορυφή. «Μη ψάχνεις μακριά, μην κουράζεσαι, εμείς τα δύο μεγάλα κόμματα θα σου προσφέρουμε ότι χρειάζεσαι, θα σου πραγματοποιήσουμε όλα σου τα όνειρα, έννομα ή άνομα… Ιδίως στα δεύτερα έχουμε μεγάλη πείρα, ξέρουμε πως λειτουργεί το πράγμα και μπορούμε να σε βοηθήσουμε αποτελεσματικά» !!…

Η πόλωση στην οποία οδηγεί το πολιτικό σύστημα αντικατοπτρίζεται στο ποσοστό ψήφων που συγκέντρωσαν τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα της Γαλλίας στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών : 57% !!…
Μέσα στο πλαίσιο αυτό, όπου οι ιδέες «λάμπουν δια της απουσίας τους», οι ψηφοφόροι δεν είναι υπεύθυνοι πολίτες αλλά «φίλαθλοι«, που υποστηρίζουν την μια από τις δύο «ομάδες» χωρίς συγκεκριμένο και βαθύτερο λόγο. Έτσι απλά… Ποδοσφαιρικά !!…
Υγιαίνετε πολίτες …

Οικονο-Κλάστης

Ο ΕΛΛΗΝΑΡΑΣ

Ο ελληνάρας…
Έκφραση που σημαίνει το πολύ, το υπερβάλλον ;…

Αλλά αν βρισκόμαστε στους υπερθετικούς
γιατί να μη προτιμήσουμε την έκφραση
«ελληνικότερος» ή «ελληνικότατος» ;…

Βέβαια, η ανοιχτή κι’ απρόκλητη χρήση του υπερθετικού
θα γεννούσε ένα ερώτημα και μια παρεξήγηση
που θα έχρηζε επεξεργασίας και διευκρίνισης
για να μη βρεθούμε αντιμέτωποι με νέο θερμό, διασυνοριακό επεισόδιο …

Εξηγούμαι.

«Ελληνικότερος» ποιανού ;
Του γείτονα-φόβητρου ;…
Μα αυτός, ο «μπουνταλάς», απαξιεί να αντιγράψει την ελληνικότητά μας.
Εμείς είμαστε οι κακοί αντιγραφείς, οι επονείδιστοι πλαστογράφοι.
Του κλέψαμε, οι αθεόφοβοι, το «ραχάτι» και το διαστρέψαμε σε «χαλαρότητα«…
Και ο απώτερος, ο υπόγειος και πονηρός σκοπός
αυτής της μπαμπέσικης μανούβρας είναι πασιφανής…
Για να μη έχουμε να του καταβάλουμε «πνευματικά» δικαιώματα !!…

Ohhh, my gοd !!… Τι φρίκη !!…
Να πρέπει να καταβάλουμε πνευματικά δικαιώματα
για να έχουμε το ελεύθερο να την αρααααααααααααααάζουμε….

Αλλά, αν δεν επιδιώκουμε να είμαστε «ελληνικότεροι» αυτουνού
τότε ποιανού άλλου ;
Μήπως του μακρινού μουσικού εμπνευστή μας, του ινδού,
του οποίου διαγουμίσαμε τους πιο εύκολους ρυθμούς
ώστε να ξεπετάμε – εύκολα και «χαλαρά» – λαϊκά σουξεδάκια
που ευφραίνουν τους αυτόχθονες ραχάτηδες
και τους μόνιμα νταλκαδιασμένους ελληνάρες ;…

Το πρόβλημα χρήζει βαθύτερης έρευνας… Χρήζει διατριβής…
Αλλά όχι άμεσα… Τώρα είμαστε αραχτοί και «χαλαρώνουμε»…

Οικονο-Κλάστης

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΙΡΑΚ

Όπως και να εξετάσει κανείς τα πράγματα στο Ιράκ, τέσσερα χρόνια μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσείν στις 9 Απριλίου 2003, θα καταλήξει στην ίδια διαπίστωση : η κατάσταση είναι τελείως χαοτική και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί βάσιμα ότι ελέγχει την χώρα.
Η αγγλο-αμερικανική εισβολή, που καλύφθηκε ιδεολογικά από νεοσυντηρητικές δοξασίες και βασίστηκε στο ψέμα και την άγνοια, αποτελεί μια απερίγραπτη και πολυεπίπεδη καταστροφή : καταστροφή ανθρωπιστική, στρατιωτική, στρατηγική, οικονομική, πολιτική και ηθική για τους εισβολείς και τους συμμάχους τους. Και αυτό, σε μια χώρα που είχε ήδη καταβάλλει βαρύ τίμημα στον βωμό του δικτάτορα Σαντάμ.

Τα αριθμητικά στοιχεία είναι λίγο-πολύ γνωστά : 4.000 νεκροί και 24.000 ανάπηροι εισβολείς, 200.000 ιρακινοί πολίτες νεκροί και 2 εκατομμύρια πρόσφυγες στις γύρω χώρες, οι οποίες απειλούνται – με την σειρά τους – με αποσταθεροποίηση. Και, ακόμη, 1 εκατομμύριο φτωχοί πολίτες οι οποίοι, λόγω έλλειψης οικονομικών μέσων, αδυνατούν να εγκαταλείψουν την χώρα συνωθούμενοι σε αντίσκηνα και πρόχειρα καταφύγια.

Η εικόνα, από οικονομική άποψη, είναι ακόμη πιο καταστροφική : η εισβολή στοίχισε – μέχρι τώρα – 500 δισεκατομμύρια δολάρια, μεγάλο μέρος των οποίων απορρόφησαν διάφορες αμερικανικές πολυεθνικές επιχειρήσεις που διατηρούν στενούς δεσμούς με την οικογένεια Bush : Halliburton, Bechtel, Blackwater κ.α.
Ο απολογισμός του έργου που πραγματοποίησαν οι επιχειρήσεις αυτές, που είχαν «αναλάβει» να ανοικοδομήσουν το Ιράκ και να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη ροή του ιρακινού πετρελαίου είναι, σχεδόν, μηδενικός.
Δεν εκσυγχρόνισαν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, με αποτέλεσμα να αδυνατεί η παραγωγή να φθάσει στα επίπεδα της περιόδου Σαντάμ.
Με την εξάπλωση και την γενίκευση της εγκληματικότητας και της ανασφάλειας σε όλη την χώρα, η ανασυγκρότηση που υποσχόταν στους ιρακινούς το ζεύγος Bush – Blair όχι μόνο δεν κατέστη δυνατό να πραγματοποιηθεί, αλλά ούτε καν να ξεκινήσει.
Γενικά, ο ιρακινός πληθυσμός είναι σήμερα σαφώς φτωχότερος από ότι στην περίοδο Σαντάμ, η παιδική θνησιμότητα έχει υπερδιπλασιαστεί, η ανεργία κινείται σε επίπεδα ρεκόρ, η εγκληματικότητα γευνικεύεται, ενώ ομάδες κλεφτών, απαγωγέων και δολοφόνων δεν διστάζουν να προβούν σε αφάνταστες θηριωδίες για μια χούφτα δολάρια.

Η αποτυχία της εισβολής είναι από στρατιωτική, πολιτική και οικονομική άποψη, τρανταχτή.

«Μετά τον Σαντάμ θα έρθει η σειρά των άλλων δικτατόρων της Μέσης Ανατολής, υποσχόταν ο Bush. Η αποκατάσταση της δημοκρατίας και της ελεύθερης επιχείρησης στο Ιράκ θα λειτουργήσει σαν χιονοστιβάδα. Θα ευνοήσουμε τους αντιτιθέμενους σε όλους τους δικτάτορες, θα απαιτήσουμε ελεύθερες εκλογές παντού και η ασφάλεια του ισραηλινού συμμάχου μας θα ενισχυθεί» !!….

Σήμερα ο «ισραηλινός σύμμαχος» τελεί υπό την απειλή του Ιράν. Ο Λίβανος τελεί υπό την απειλή νέου εμφύλιου πολέμου. Το αυταρχικό καθεστώς της Αιγύπτου επιχειρεί παραμερισμό του Συντάγματος προκειμένου να καταστεί δυνατή η μεταβίβαση της προεδρίας στον γιο του «αρχηγού» Moubarak.
Οι άραβες δημοκράτες έχουν, σχεδόν παντού, εγκαταλειφθεί στην τύχη τους. Οι μοναρχίες της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας, που είναι πατροπαράδοτοι σύμμαχοι των ΗΠΑ, απειλούνται με αποσταθεροποίηση από μια σαλαφική και αντιδυτική ιδεολογία που εγκαθίσταται προοδευτικά σε όλη την Μέση Ανατολή. Η κατοχή του Ιράκ ενθάρρυνε την εγκατάσταση στην χώρα μιας παραφυάδας της Αλ Κάιντα, η οποία είναι πολύ πιο αιμοσταγής από την μητρική οργάνωση. Το δε ιρανικό καθεστώς, το οποίο χάρη στην αμερικανική πολιτική απαλλάχθηκε από τους δύο μεγαλύτερους εχθρούς του, τους Αφγανούς ταλιμπάν στα ανατολικά και τους μπααθίστες του Σαντάμ Χουσείν στα δυτικά, αισθάνεται πλέον απόλυτα ασφαλές έναντι των εξωτερικών κινδύνων και τολμά να προκαλεί την διεθνή κοινότητα στον πυρηνικό τομέα…

Αμερικανοί ερευνητές, διπλωμάτες και στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες κατηγορούν ομόφωνα τον George Bush, τον αντιπρόεδρό του (και πρώην πρόεδρο της Halliburton) Richard Cheney, τον πρώην υπουργό αμύνης Donald Rumsfeld και τους συμβούλους Paul Wolfowitz και Douglas Feith ότι διέπραξαν στο Ιράκ «σωρό λαθών».

Μετά την εκλογική ήττα του τον περασμένο Νοέμβριο, ο πρόεδρος Bush επιχειρεί να διορθώσει μερικά λάθη τοποθετώντας νέα πρόσωπα σε θέσεις κλειδιά.
Αλλά, είναι πολύ αργά για διορθωτικές κινήσεις και θαύματα. Το Ιράκ εξακολουθεί να αιμορραγεί καθώς ο αριθμός των αμάχων θυμάτων παραμένει εξαιρετικά υψηλός : 3.000 νεκροί τον μήνα. Το Ιράκ απειλείται με πολυδιάσπαση, ενώ ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ χητών-σουνιτών αρχίζει να επιμολύνει τις γύρω χώρες.
Ωστόσο, είναι σαφές πως δεν είναι δυνατή η επίτευξη πολιτικής σταθερότητας στο Ιράκ χωρίς την συμμετοχή της σουνιτικής μειοψηφίας στην κυβέρνηση που ελέγχει πλήρως η χητητική πλειοψηφία.

Οι «boys» και οι οικογένειές τους είναι κουρασμένοι και επιθυμούν να αποσυρθούν το συντομότερο δυνατό από την κόλαση του Ιράκ.

Ποια θα είναι, όμως, η τύχη του Ιράκ μετά την αποχώρησή τους ;…

Οικονο-Κλάστης

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Όπως κάθε χρόνο, οι δικαστικές αρχές της Τεχεράνης καθόρισαν την νέα «τιμή αίματος» που θα ισχύσει το 2007. Στο Ιράν, ο υπαίτιος για τον θάνατο ενός ανθρώπου (από έγκλημα ή απλό ατύχημα) υποχρεούται να καταβάλει στην οικογένεια του νεκρού χρηματική αποζημίωση. Σύμφωνα δε με τον εν λόγω νόμο, η ζωή ενός άνδρα εκτιμάται στα 350 εκατομμύρια rial (28.450 εύρω), ενώ η ζωή μιας γυναίκας μόλις στο μισό.
Το ποσό αυτό αυξήθηκε το 2007 κατά 34% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο !!…

Τι να καταγγείλει κανείς πρώτα ; Τον φανερό μισογυνισμό του παραπάνω νόμου, ή το ότι οι ιρανοί μουλάδες καθόρισαν την «οικονομική αξία» της ανθρώπινης ζωής ;…

Υπάρχουν, όμως, αρκετά φαινόμενα που αποδεικνύουν ότι ο καθορισμός τιμής για την ανθρώπινη ζωή δεν αποτελεί, πλέον, ταμπού από οικονομική άποψη. Στην κινέζικη αγορά των ανθρώπινων οργάνων, για παράδειγμα, η ρητίνη του ματιού πουλιόταν το 2006 έναντι 22.530 εύρω και το ανθρώπινο νεφρό έναντι 46.550 εύρω.
Σύμφωνα δε με έρευνες της Europol ο συνολικός ετήσιος τζίρος του εν λόγω εμπορίου κυμάνθηκε το 2004 μεταξύ 8,5 και 12 δισεκατομμυρίων εύρω.

Πλησιάζει η μέρα που ο άνθρωπος δεν θα είναι πια ιδιοκτήτης του εαυτού του ;…

Οικονο-Κλάστης

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ

Το άγριο «θέαμα» της αιματοχυσίας που προσέφεραν την περασμένη Πέμπτη στο πανελλήνιο ομάδες » ποδοσφαιρόφιλων οπαδών» ήταν απόλυτα αναμενόμενο. Πολύ φοβάμαι δε ότι η Ελλάδα θα γνωρίσει στο μέλλον και άλλα τέτοια φαινόμενα, μεταβλητής έντασης.

Η επέλαση των μηχανοκίνητων ορδών και η συνακόλουθη κλιμάκωση της χουλιγκανικής βίας εκφράζει κατά τον πιο σαφή τρόπο την βαθιά κρίση που διέρχεται (όχι το ποδόσφαιρο αλλά) η ελληνική κοινωνία.
Η Ελλάδα νοσεί βαθύτατα και σοβαρά. Οι Έλληνες δεν ανέχονται πια τους Έλληνες, αλλά ούτε και τον ίδιο τον εαυτό τους. Η βία εξαπλώνεται και γενικεύεται στη χώρα. Τα γήπεδα επιτρέπουν στους πολλούς να εξωτερικεύουν φωνακλάδικα τα ποικίλα και σοβαρά συμπλέγματά τους και στους λίγους να «λιώνουν» όσους έχουν την ατυχία να βρεθούν απέναντι … Το ποδόσφαιρο τους παρέχει, δυστυχώς, αυτή την ευκαιρία και το ελαφρυντικό. Εκεί μπορούν, επιτέλους, να κραυγάζουν «είμαι ανώτερός σου, η ομάδα μου είναι καλύτερη από την δική σου» !!…

Την τελευταία δεκαπενταετία το ποδόσφαιρο έχει αναχθεί σε κεντρικό θέμα της δημόσιας ζωής. Κανένα άλλο θέμα δεν απασχολεί τόσο συχνά, τόσο έντονα, τόσο απόλυτα την ελληνική κοινωνία. Θα έλεγε κανείς ότι η Ελλάδα έχει λύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματά της.

Με ευθύνη των διανοούμενων, των ακαδημαϊκών και των πολιτικών προσωπικοτήτων, το ποδόσφαιρο έχει εισχωρήσει ακόμη και στο σύγχρονο λεξιλόγιο κι’ έχει παραμορφώσει την ελληνική γλώσσα. Εκατοντάδες «ποδοσφαιρικών» όρων και εκφράσεων «τρέχουν» πλέον καθημερινά από στόμα σε στόμα, ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου. «Θέλεις να αποδείξεις ότι είσαι μοντέρνος άνθρωπος ; Μίλα ποδοσφαιρική διάλεκτο. Δείξε το ενδιαφέρον σου γι’ αυτό το ευγενές σπορ» !!…

Την τελευταία δεκαπενταετία ο κόσμος του ποδοσφαίρου, συνολικά, ασκεί μεγάλη έλξη (attraction επί το ελληνικότερο). Ολόκληρη η Ελλάδα παρακολουθεί ποδόσφαιρο, σχολιάζει ποδόσφαιρο, παθιάζεται για το ποδόσφαιρο, διαβάζει τις δεκάδες ποδοσφαιρικές εφημερίδες, μιλά την «ποδοσφαιρική» διάλεκτο… Γιατί ; Δεν έχει άλλα προβλήματα ; Αντίθετα, έχει πολλά και δισεπίλυτα… Και ίσως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο να καλλιεργείται επιδέξια η ποδοσφαιρολατρεία στην χώρα !!…
Ένας γνωστός στοχαστής είχε συνοψίσει το «άθλημα» του ποδόσφαιρου ως εξής : «αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων παρακολουθούν με κομμένη ανάσα 22 ανεγκέφαλους πολυεκατομμυριούχους να τρέχουν πίσω από μια μπάλα» !!…

Η Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια πάσχει από μαζική σχιζοφρένεια.

Οι Έλληνες δεν ζουν σε δημοκρατία, αλλά σε κομματικοκρατία… Δύο μεγάλα κόμματα, που μοιάζουν από κάθε άποψη σαν δυο σταγόνες νερού, λυμαίνονται κυριολεκτικά την πολιτική ζωή της χώρας. Αλλά γι’ αυτό ευθύνονται οι ίδιοι οι Έλληνες που τα ψηφίζουν, που τα στελεχώνουν και που ευελπιστούν ότι τα δύο αυτά κόμματα θα στέρξουν να τους επιλύσουν τα προσωπικά τους προβλήματα…

Οι Έλληνες ζουν σε βρώμικες, μολυσμένες, πολυθόρυβες, άσχημες, ανοργάνωτες, χαοτικές και ανασφαλείς πόλεις, αλλά τρέφουν την απόλυτη πεποίθηση ότι έχουν κατακτήσει ένα υψηλό επίπεδο διαβίωσης το οποίο εποφθαλμιά ολόκληρη η υφήλιος. Πρόβλημά τους…

Οι Έλληνες έχουν πυρπολήσει τα ωραιότερα δάση της χώρας τους, έχουν καταστρέψει ανεπανόρθωτα την ελληνική φύση, έχουν οικοπεδοποιήσει και έχουν μπετονοποιήσει κάθε διαθέσιμο τετραγωνικό μέτρο, αλλά τρέφουν την πεποίθηση ότι η Ελλάδα είναι ο επί γης παράδεισος. Α, ναι ;… Και τότε τι είναι οι Σεϋχέλλες, οι Μαλδίβες, τα νησιά Μαουρίσιους, τα νησιά Κάϊκος, η Κορσική και τόσοι άλλοι πραγματικοί παράδεισοι ;…

Οι Έλληνες έχουν τόσο πολύ εξελιχθεί, εκπολιτισθεί, «δυτικοποιηθεί», που μιλάνε πια τα ελληνικά σαν δεύτερη γλώσσα, μετά τα αμερικάνικα… Αλλά ακόμη και όταν μιλούν τα ελληνικά, τα διανθίζουν με χιλιάδες αμερικάνικες εκφράσεις – δόκιμες και μη – σαν για να δώσουν έμπρακτες και αποστομωτικές αποδείξεις περί του κοσμοπολίτικου πνεύματός τους. Και το πιο ξεκαρδιστικό, το πιο υστερικό, το πιο σχιζοφρενικό στην όλη υπόθεση είναι ότι η Αμερική αποτελεί την χώρα που οι Έλληνες λατρεύουν να μισούν !!… Φίλησέ με, σε μισώ !!…

Οι Έλληνες έχουν αντικαταστήσει τον πολιτισμό και τις πατροπαράδοτες αρχές τους με την λατρεία της αμερικανόπνευστης οικονομικής επιτυχίας. Στην σύγχρονη Ελλάδα, αν δεν είσαι «κονομημένος», καλά θα κάνεις να εξαφανιστείς από προσώπου γης… «Win or die» !!…
Στην σημερινή Ελλάδα δεν έχει σημασία ποιος είσαι, ούτε πώς απέκτησες τα χρήματά σου. Δεν ενδιαφέρει αν είσαι πρώην απατεώνας, ή πρώην εγκληματίας… Σημασία έχει μόνο το μήκος της θαλαμηγού σου !!…

Στην Ελλάδα σήμερα όλοι αλληλοαποκαλούνται υποκριτικά «κύριοι»… Ο «κύριος» τάδε, ο «κύριος» δείνα… και όλοι περιφρονούν επιδεικτικά και «ξεφωνίζουν» αλλήλους : ο οδηγός που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τον Κ.Ο.Κ. και την ασφάλεια των άλλων, ο ιδιοκτήτης του εξαμβλωματικού αυθαίρετου που περιφρονεί τους νόμους και ολόκληρο το πανελλήνιο, ο γείτονας που πετάει όπου θέλει κι’ όποτε θέλει τα σκουπίδια του, o βιοτέχνης που μολύνει τα νερά του παραπόταμου γιατί αυτό τον βολεύει και γιατί, στο κάτω κάτω, έτσι γουστάρει ρε μ…………

Οι Έλληνες είναι, πιθανότατα, οι μόνοι που έχουν κατακτήσει τον υπέρτατο βαθμό της νιρβάνας… Αφού έλυσαν όλα τα προβλήματά τους (πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά), επιδίδονται τώρα στο ομαδικό «χαλάρωμα»… Χαλαρώνουν στο σπίτι, στην δουλειά, στο τιμόνι, στον δρόμο, μπροστά στην τηλεόραση, χαλαρώνουν πριν τον έρωτα, στην διάρκεια του έρωτα και μετά τον έρωτα, χαλαρώνουν πριν και μετά απ’ το χαλάρωμα, χαλαρώνουν τόσο πολύ που τα πάντα έχουν γίνει σούπα, αχταρμάς…

Οι Έλληνες μισούν αλλήλους και την Ελλάδα… Δεν χωρούν σ’ αυτό τον τόπο, είναι στα στενά, πλαντάζουν… Είναι φανερό πως δεν αγαπούν τον τόπο τους μιας και δεν τον προστατεύουν, δεν τον φροντίζουν, δεν τον συμμαζεύουν.

Τελικά, οι ένοικοι ετούτης της χώρας είναι επικίνδυνοι ανθέλληνες… Ο ελληνικός πολιτισμός «τους την σπάει, δεν τον πηγαίνουν»… Δεν τον καταλαβαίνουν ούτε και είναι φορείς του… Ονειρεύονται, κρυφά, άλλους τόπους, άλλους πολιτισμούς, άλλες γλώσσες, άλλες Αμερικές…
Είναι έτοιμοι να δώσουν τα κλειδιά της πολιτείας στον πρώτο τυχόντα, να του ανοίξουν τις κερκόπορτες και να φύγουν ανακουφισμένοι κι’ ελαφροπερπάτητοι.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι δεν παρουσιάζεται κανένας υποψήφιος μπροστά στα τείχη της πόλης… Δεν έρχεται κανένας να τους συμμαζέψει, να τους συμμορφώσει, να τους εξανθρωπίσει…

Τελικά, οι κάτοικοι ετούτης της χώρας είναι καταδικασμένοι να ζουν σε ετούτα τα χώματα, να ασχημίζουν τη ζωή ο ένας του άλλου με την συμπεριφορά τους, με την χυδαιότητά τους, με τον λαϊκισμό τους, με τον ψευτομοντερνισμό τους, με την ψευτολεβεντιά τους, με την ψευτομαγκιά τους, με το ψευτοαντριλίκι τους, με την ζεμπεκιά τους.

Είναι καταδικασμένοι να κυνηγούν απεγνωσμένα την πρώτη θέση στην Eurovision με ένα τάλιρο τσιφτετέλικα κουνήματα και με την πονηριά στο μάτι μιας και δεν είναι ικανοί να παράγουν άλλη Μαρία Κάλλας.

Είναι καταδικασμένοι να σπαταλούν δισεκατομμύρια για την οργάνωση Ολυμπιακών αγώνων μπας και δεήσουν οι ξένοι (οι κουτόφραγκοι) να τους πάρουν στα σοβαρά.

Είναι καταδικασμένοι να κυνηγούν χίμαιρες και ψεύτικους παράδεισους με μια πιστωτική κάρτα στο χέρι μιας και δεν είναι ικανοί να εκτιμήσουν αυτό που κληρονόμησαν και που έχουν.

Είναι καταδικασμένοι να καταναλώνουν προϊόντα, τρόφιμα, καθώς και την ελληνική φύση μιας και δεν είναι ικανοί να καταναλώσουν κουλτούρα και πολιτισμό.

Είναι καταδικασμένοι να ντύνουν την εσωτερική τους γύμνια με Prada και Armani και είναι καταδικασμένοι να μετρούν τον χρόνο που κυλάει αμετάκλητα σε βάρος τους με χρονόμετρα Rolex.

Οι κάτοικοι ετούτης της χώρας είναι όλοι Alzheimer. Ξέχασαν από που έρχονται και ξέχασαν τις πατροπαράδοτες συνήθειές τους. Το τζατζίκι τους βρωμάει, ο παστουρμάς τους ξινίζει, η ρέγκα τους απωθεί, ο «μουσάκας» τους κάθεται στο στομάχι… Αναζητούν άλλες γεύσεις, άλλες συνήθειες, «εκλεπτυσμένες», δανεικές…

Αυτή την «σύγχρονη» Ελλάδα, την μοντέρνα, άμα την πλησιάσεις και την γνωρίσεις, άμα ξύσεις την επιφάνειά της με το νύχι και διαπιστώσεις την τρομακτική έλλειψη βάθους και προοπτικής, παγώνεις. Είναι επιφανειακή, φτηνιάρικη και ψεύτρα. Σου σερβίρει στρας, παγιέτες και λουκουμόσκονη για να σου ξυπνήσει τα πιο ποταπά αισθήματα, να σε ξεγελάσει και να σε κοιμίσει.

Αυτή η Ελλάδα κάνει, τελικά, τους αυτόχθονες – τα θύματα και αυτουργούς της – να τα παίρνουν στο κρανίο. You see what I mean ?…

Οικονο-Κλάστης

ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΣΤΙΣ ΙΝΔΙΕΣ

Το επιχειρηματικό γκρουπ «Dubai World» από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ανήγγειλε στις 26 Μαρτίου ότι προέβη, από κοινού με τις ινδικές κατασκευαστικές επιχειρήσεις «DLF» και «Hinduja Group«, στην ίδρυση δύο εταιρειών.
Οι δύο νέες εταιρείες θα επενδύσουν συνολικά 11 δις. δολάρια (8,3 δις. ευρώ) στην κατασκευή δύο νέων ιδιωτικών πόλεων στις περιοχές του Νέου Δελχί και του Μαχαράστρα. Οι ιδιωτικές αυτές πόλεις θα περιλαμβάνουν κατοικίες, γραφεία, εμπορικές επιχειρήσεις και σχολεία και θα εκτείνονται σε 8.000 εκτάρια η κάθε μια.

Σύμφωνα με τον Siddhartha Singh, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ένωσης εμπορικών και βιομηχανικών επιμελητηρίων της Ινδίας, οι νέες αυτές πόλεις, που θα διευθύνονται από ιδιωτική επιχείρηση, σημειώνουν μεγάλη επιτυχία στις εύπορες κοινωνικές τάξεις της Ινδίας οι οποίες εγκαταλείπουν μαζικά τις μεγάλες μητροπόλεις λόγω «της έλλειψης υποδομών και της κακής ποιότητας των δημόσιων υπηρεσιών» !!…

Η παραπάνω πληροφορία μας φέρνει ένα βήμα κοντύτερα στα πιο τρελά και φασιστοειδή σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Και δεν είναι μακριά η μέρα που ο κόσμος θα έχει χωριστεί στα δύο : Aπό την μια οι πλούσιοι θα ζουν σε άνετες, καθαρές και καλά οργανωμένες πόλεις οι οποίες θα προστατεύονται από την βία και το έγκλημα με ιδιωτικό στρατό. Και από την άλλη, οι φτωχοί θα ζουν σε βρώμικες, ανοργάνωτες, ερειπωμένες και άκρως επικίνδυνες πόλεις στις οποίες δεν θα τολμά κανείς να κυκλοφορήσει άοπλος…

Θυμάται κανείς το φιλμ «Blade Runner» ;…

Αχ, καημένε Marx, τα είχες φανταστεί πολύ διαφορετικά τα πράματα…

Οικονο-Κλάστης

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

Άκουσα να λένε για κάποιον που αμφέβαλε για την ειλικρίνεια των φίλων του.
Η αμφιβολία του αυτή είχε γίνει έμμονη ιδέα, τον βασάνιζε πολύ και τον έκανε να αισθάνεται σαν απατημένος σύζυγος…

Θέλοντας, λοιπόν, να δοκιμάσει – μια και καλή – τους φίλους του, αποφάσισε να οργανώσει την κηδεία του προκειμένου να διαπιστώσει, με τα ίδια του τα μάτια, πόσοι και ποιοι από όσους δήλωναν «πραγματικοί» του φίλοι θα έρχονταν την ημέρα του θανάτου του και πόσοι θα ήταν πραγματικά συντετριμμένοι από τον άδικο χαμό του.

Φυσικά, η πράξη του αυτή μαρτυρούσε ότι ο άνθρωπος έπασχε από οξεία κοκεταρία, μια πολύ διαδεδομένη νόσο… Άλλά τι τα θες ;… Υπάρχουν και τέτοιοι ασθενείς…

Παρουσιάστηκε, λοιπόν, στην αρμόδια υπηρεσία και, αφού επισήμανε τον υπάλληλο-κλειδί, τον πλησίασε «χαλαρά» και του ζήτησε μια πλαστή ληξιαρχική πράξη θανάτου.
Ο υπάλληλος φάνηκε προσβεβλημένος. Του εξήγησε ότι η έκδοση πλαστών ληξιαρχικών πράξεων αντιβαίνει στην επαγγελματική του συνείδηση και στην ακεραιότητα του χαρακτήρα του κι’ ότι, εν πάση περιπτώσει, ένα τέτοιο πιστοποιητικό στοιχίζει πολύ ακριβά !!…
Αλλά, αυτός δεν ήταν καμιά αθώα αρσακειάδα… Είχε πολλά χιλιόμετρα στο κοντέρ κι’ είχε φροντίσει να ετοιμάσει ένα φάκελο που περιείχε ένα ορισμένο χρηματικό ποσό.
Έδωσε, λοιπόν, με τρόπο και τακτ τον φάκελο στον υπάλληλο κι’ έφυγε με την πλαστή ληξιαρχική πράξη θανάτου του παραμάσχαλα.

Ύστερα πήγε και νοίκιασε – έναντι σημαντικού ποσού (από καθαρή κοκεταρία) – μια μεγάλη, πολυτελή σάλα δίπλα στο νεκροταφείο για την οργάνωση της τελετής του θανάτου του.
Στην συνέχεια, πήγε σε ένα τυπογράφο και (από καθαρή κοκεταρία) έφτιαξε όμορφες, πολυτελείς προσκλήσεις, σε σπάνιο, χειροποίητο, γιαπωνέζικο χαρτί και τις έστειλε στους «φίλους» του καλώντας τους στην τελετή του θανάτου του.
Το τελευταίο σημαντικό έξοδό του ήταν η αγορά ενός φέρετρου.
Επρόκειτο για ένα περιττό, αλλά απαραίτητο έξοδο. Το φέρετρο θα έμενε άδειο, δεν θα υπήρχε κανείς μέσα, αλλά έπρεπε να το αγοράσει για να φαίνεται ο θάνατός του ρεαλιστικός.
Πήγε, λοιπόν, σε ένα γραφείο τελετών και διάλεξε (από καθαρή κοκεταρία) ένα πολυτελές φέρετρο από κατάμαυρο έβενο (χρώμα που ήταν πολύ της μόδας εκείνη την εποχή).

Η τιμή ήταν πολύ τσουχτερή κι’ αν συνυπολόγιζε κανείς τα υπόλοιπα έξοδα, τότε η φάρσα άρχιζε να στοιχίζει πολύ αλμυρά. Αλλά δεν βαριέσαι… Μια φορά πεθαίνει κανείς…
Θα απολάμβανε, λοιπόν, τον θάνατό του…

Όταν έφτασε η μέρα του θανάτου του, πήγε και κρύφτηκε πίσω από ένα μεγάλο δέντρο, δίπλα στη σάλα τελετών, με την καρδιά του να πηγαίνει να σπάσει από την αγωνία, καθώς περίμενε κρυμμένος τους καλεσμένους του.

Λίγο αργότερα άρχισαν να έρχονται ένας-ένας οι καλεσμένοι, να μπαίνουν στη σάλα και να κλείνει πίσω τους αργά η πόρτα…

Αλλά, από τους φίλους του δεν ήρθαν ούτε οι μισοί !!…

Μερικές ώρες αργότερα πήρε τέλος η τελετή, οι καλεσμένοι άρχισαν να φεύγουν ικανοποιημένοι που πέρασαν ένα ευχάριστο απόγευμα, η σάλα άδειασε, τα φώτα έσβησαν κι’ εκείνος έμεινε ολομόναχος παρέα με την θλίψη του πίσω από το μεγάλο δέντρο και με ένα απέραντο κενό να χάσκει μέσα του σαν βαθιά χαράδρα …

Και τότε πήρε την άμεση απόφαση να κρεμαστεί απ’ το μεγάλο δέντρο…

Οικονο-Κλάστης

Ο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Φαντάζεστε την αμηχανία των απανταχού θρησκόληπτων έτσι και αποδεικνυόταν ότι ο Ιησούς Χριστός όχι μόνο δεν αναστήθηκε και δεν ανέβηκε στους ουρανούς, αλλά ότι το σώμα του έμεινε μαζί μας, εδώ, στον κάτω κόσμο ;… Και φαντάζεστε τον σάλο που θα ξεσηκωνόταν αν αποδεικνυόταν ότι είχε όντως παντρευτεί την Μαρία Μαγδαληνή και είχε αποκτήσει και παιδιά μαζί της ;… Θύελλα !!… Κατακλυσμός !!… Η Δεύτερη Παρουσία πριν την ώρα της !!…

Ας πάμε, όμως, λίγο πίσω : Το 1980 στo Talpiot, προάστιο της Ιερουσαλήμ, μια μπουλντόζα έφερε στο φως ένα μεγάλο οικογενειακό τάφο. Στο εσωτερικό του, βρέθηκαν δέκα σαρκοφάγοι και πάνω στην καθεμία τους ήταν γραμμένο το όνομα του νεκρού : «Ιησούς, υιός του Ιωσήφ», «Γιοζέ», «Μαρία», «Ματθαίος», «Ιούδας, υιός του Ιησού» !!…
Η μπουλντόζα είχε φέρει στο φως τον οικογενειακό τάφο του Ιησού ;…

Ακόμη πιο περίεργο : οι ισραηλινοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν χαραγμένο επάνω σε μια από τις σαρκοφάγους το ακόλουθο όνομα : «Mariamene e Mara». Το όνομα αυτό μεταφρασμένο στα ελληνικά σημαίνει «Μαρία Μαγδαληνή» !!…

Μπα ;… Τι γύρευε η Μαρία Μαγδαληνή στον τάφο του Χριστού αν δεν ήταν η επίσημη σύζυγός του ;…

Για να διαλευκάνουν το σημείο αυτό, οι ισραηλινοί αρχαιολόγοι ανέλυσαν το ADN των οστών του Ιησού και της Μαρίας Μαγδαληνής. Το αποτέλεσμα απέδειξε ότι δεν είχαν κανένα δεσμό αίματος μεταξύ τους…

Ο διάλογος θα ανάψει για τα καλά μετά την προβολή του νέου ντοκυμαντέρ «The Lost Tomb of Jesus» που χρηματοδότησε ο James Cameron και το οποίο θα προβληθεί στις ευρωπαϊκές τηλεοράσεις τις προσεχείς μέρες.
Άντε, καλό Πάσχα σε όλους… και ιδιαίτερα στους απόγονους του Ιησού…

Οικονο-Κλάστης

Η ΦΤΩΧΙΑ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

Σύμφωνα με εκτιμήσεις της παγκόσμιας τράπεζας, 2.7 δισεκατομμύρια φτωχοί ζουν με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα. Από αυτούς, 1.2 δισεκατομμύρια «εξαιρετικά φτωχοί» ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα.
Η παγκόσμια τράπεζα εκτιμά, εξάλλου, ότι 4 δισεκατομμύρια άτομα κερδίζουν μεταξύ 1 και 8 δολάρια ημερησίως, ενώ 1.4 δισεκατομμύρια άτομα κερδίζουν μεταξύ 8 και 55 δολάρια ημερησίως…

Oικονο-Κλάστης

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ – ΜΙΑ ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΟΨΗ

Στο ερώτημα «…γιατί οι πλούσιες χώρες είναι πλούσιες και οι φτωχές, φτωχές», πολλοί οικονομολόγοι (και κυρίως μη οικονομολόγοι) απαντούν ομόφωνα «…διότι οι πρώτες εκμεταλλεύονται τις δεύτερες» !!…
Με αυτή την δήλωση–κλισέ, οι ευαίσθητες ψυχές εκπληρώνουν (στο χαρτί τουλάχιστον) την «υποχρέωσή» τους να επιδείξουν αμέριστη αλληλεγγύη προς τις υπανάπτυκτες (κυρίως αφρικανικές) χώρες.
Μέχρι εδώ όλα καλά και ωραία… Οι υπεύθυνοι εντοπίστηκαν και καταγγέλθηκαν δημοσία, πράγμα που μας επιτρέπει να έχουμε καθαρή συνείδηση και να διατηρούμε την ψευδαίσθηση ότι συμβάλλουμε στον παγκόσμιο θρίαμβο της ηθικής…

Αν, όμως, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι ;… Αν η πραγματικότητα ήταν πιο πολύπλοκη και λιγότερο ξεκάθαρη ;… Εξηγούμαι, κινδυνεύοντας να φανώ «εικονοκλάστης».

Οι φτωχές χώρες δεν υποφέρουν από την εκμετάλλευση αλλά – αντίθετα – από την αδιαφορία των πλούσιων χωρών. Το κύριο πρόβλημά τους είναι ότι παραμένουν ανεκμετάλλευτες, ξεχασμένες από όλους, περιθωριοποιημένες, εγκαταλελειμμένες στην τύχη τους…
Η κατάστασή τους θα μπορούσε να παρομοιασθεί με αυτήν ενός χρόνιου άνεργου που εισπράττει το κατώτατο επίδομα ανεργίας χωρίς καμία ελπίδα βελτίωσης της θέσης του.
Ο δε Paul Bairoch δήλωνε κυνικά «…η Δύση δεν χρειάζεται τον Τρίτο Κόσμο, πράγμα που αποτελεί πολύ κακή είδηση για τον Τρίτο Κόσμο» !!…
Παραφράζοντας τα παραπάνω θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αποικιοκρατική Δύση δεν χρειάζεται πια να εκμεταλλεύεται τις πρώην αποικίες της.

Το βιβλίο της Germaine Tillion, «L’Algérie en 1957«, μας δίνει ένα ανάγλυφο παράδειγμα της πολύπλοκης σχέσης «εκμεταλλευτή – εκμεταλλευμένου».
Στο βιβλίο της, η συγγραφέας αναφέρεται σε ένα Αλγερινό χωριό που είχε επισκεφθεί μεταξύ 1936 και 1940.
Η ζωή του χωριού κυλούσε, για πολλούς αιώνες, ισορροπημένα και η μικρή του κοινωνία ζούσε ήρεμα κι’ ευτυχισμένα, τηρώντας ευλαβικά τα τοπικά ήθη και έθιμα.
Όταν, όμως, η G. Tillion το επισκέφθηκε εκ νέου 20 χρόνια αργότερα, το χωριό είχε τελείως περιθωριοποιηθεί και μαραζώσει.

Τι συνέβη μέσα σε μια εικοσαετία ώστε να καταστραφεί ο κοινωνικός του ιστός;…

Οι Γάλλοι αποικιοκράτες, θέλοντας να δώσουν στους αυτόχθονες έμπρακτα δείγματα του πολιτισμού τους, ψέκασαν με DDT τα έλη που περικύκλωναν το χωριό για να καταπολεμήσουν την μαλάρια και τον τύφο που ταλαιπωρούσε τους κατοίκους.
Στην συνέχεια, κατασκεύασαν ένα αυτοκινητόδρομο, για να απεγκλωβίσουν την περιοχή και να καταπολεμήσουν την απομόνωση και την υπανάπτυξη. Με τα έργα αυτά, για την κατασκευή των οποίων δεν ζητήθηκε η γνώμη των κατοίκων, οι Γάλλοι είχαν την πεποίθηση ότι συμβάλουν αποφασιστικά στην πρόοδο και την ευημερία του χωριού.
Αντί, όμως, να γνωρίσει την αναμενόμενη πρόοδο, το χωριό βρέθηκε αντιμέτωπο με ορισμένες αλυσιδωτές καταστάσεις που οδήγησαν στον οριστικό και αμετάκλητο μαρασμό του.

Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή. Η εξάλειψη της μαλάριας και του τύφου οδήγησε στην πτώση του ποσοστού της παιδικής θνησιμότητας, πράγμα που οδήγησε με την σειρά του σε δημογραφική έκρηξη. Στο διάστημα μιας γενεάς ο πληθυσμός του χωριού διπλασιάστηκε με αποτέλεσμα να αρχίσουν οι κάτοικοι να αντιμετωπίζουν επισιτιστικό πρόβλημα.
Για να το αντιμετωπίσουν, οι βοσκοί του χωριού αύξησαν τα κοπάδια τους τα οποία, αναζητώντας βοσκή, ερήμωσαν πολύ γρήγορα την γύρω ύπαιθρο.
Χάρη στον αυτοκινητόδρομο, ορισμένοι κάτοικοι του χωριού άρχισαν να εξάγουν την παραγωγή τους στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου επιτύγχαναν υψηλότερες τιμές. Το γεγονός αυτό επέτρεψε σε μερικούς να πλουτίσουν. Πολλοί άλλοι, όμως, χρεώθηκαν ενώ οι λιγότερο τυχεροί καταστράφηκαν οικονομικά.
Οι πλουσιότεροι άρχισαν να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία στις μεγάλες πόλεις, διακόπτοντας την πατροπαράδοτη κορανική παιδεία που τους μετέδιδαν από γενιά σε γενιά.
Σε συνέχεια των παραπάνω, η παραδοσιακή κοινωνία – που ζούσε μέχρι τότε σε πλήρη ισορροπία και αυτάρκεια – διαλύθηκε και οι (δυτικού τύπου) κοινωνικές ανισότητες έκαναν την εμφάνισή τους.
Μη βρίσκοντας απασχόληση, πολλοί από τους κατοίκους εγκατέλειψαν το χωριό και εγκαταστάθηκαν στις μεγάλες πόλεις όπου μπόρεσαν να βρουν δουλειά σαν ανειδίκευτοι εργάτες.

Δεδομένου ότι λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση των έργων οι Γάλλοι «εκσυγχρονιστές» εγκατέλειψαν την Αλγερία θέτοντας οριστικό τέρμα στην κατοχή της χώρας, δεν θα βρει κανείς στην παραπάνω ιστορία «εκμεταλλευτή», όσο και να ψάξει.
Ποιο το δίδαγμα, λοιπόν ;…

Με την διαπίστωση ότι τα αναπτυξιακά έργα στο χωριό έθεσαν υπό αμφισβήτηση τις πατροπαράδοτες αρχές και αύξησαν τις ανισότητες, μπορούμε να μετανοήσουμε για τον απεγκλωβισμό του χωριού ;…
Με την διαπίστωση ότι η εξαφάνιση της μαλάριας οδήγησε σε δημογραφική έκρηξη, θα μπορούσαμε να ευχηθούμε τον θάνατο των παιδιών προκειμένου να μη ανατραπεί η δημογραφική ισορροπία ;…
Όχι φυσικά…
Τι έφταιξε, λοιπόν, στην προκειμένη περίπτωση ;… Ο βίαιος εκσυγχρονισμός του χωριού και η ακούσια επιβολή ενός ξενόφερτου κοινωνικού μοντέλου που αποπροσανατόλισε τους αυτόχθονες, των οποίων δεν ζητήθηκε ούτε η γνώμη, ούτε και η συμμετοχή στην επιβολή του.

Ο βίαιος αυτός «εκσυγχρονισμός» αποτελεί μια νέα μορφή απολυταρχισμού που συνθέτει μια από τις βασικές συνιστώσες των παγκοσμιοποιημένων καθεστώτων. Βασιζόμενα στο δόγμα της παγκοσμιοποίησης και της αποκλειστικής σκέψης, τα παγκοσμιοποιημένα καθεστώτα δεν ανέχονται πλέον καμία εναλλακτική οικονομική πολιτική, περιφρονούν τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και εγκαταλείπουν στα χέρια της χρηματιστηριακής αγοράς την πλήρη διαχείριση της κοινωνίας.
Συνεπείς στην λογική της παγκοσμιοποίησης την οποία εγκολπώθηκαν με θρησκευτική ευλάβεια, οι πολιτικοί υπεύθυνοι του δυτικού κόσμου ευνόησαν – στο διάστημα των δύο τελευταίων δεκαετιών – τον άκρατο μονεταρισμό, την πλήρη απορύθμιση των αγορών, τις ελεύθερες εμπορικές συναλλαγές, την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων και τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις. Η παθητική (και συχνά ύποπτη) στάση τους επέτρεψε να μεταφερθεί η λήψη θεμελιωδών αποφάσεων σε θέματα επενδύσεων, απασχόλησης, υγείας, παιδείας, πολιτισμού, προστασίας του περιβάλλοντος κλπ., από την δημόσια στην ιδιωτική σφαίρα. Χειροπιαστή συνέπεια της εν λόγω εγκληματικής πολιτικής των δυτικών καθεστώτων είναι ότι από τις 200 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, περισσότερες από τις μισές δεν είναι πλέον κρατικές ενότητες, αλλά ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Ωστόσο, αυτό που ονομάζουμε «σύγχρονη παγκοσμιοποίηση» δεν αποτελεί σύγχρονο φαινόμενο, αλλά είναι η τρίτη φάση μιας διαδικασίας που άρχισε πριν από πέντε περίπου αιώνες. Αν ανατρέξουμε στις ρίζες της θα βρούμε παραδείγματα πολιτισμών που κατέστρεψαν άλλους, όχι διότι ήταν πιο ανεπτυγμένοι από αυτούς αλλά γιατί, απλούστατα, είχαν ανοσοποιηθεί απέναντι στα μικρόβιά και τις διαστροφές που γεννούσε το σύστημά τους.

Η πρώτη από τις τρεις φάσεις της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης που συμπίπτει με την ανακάλυψη της Αμερικής – τον 16ο αιώνα – και την έλευση των ισπανών conquistadores, μας δίνει ένα τέτοιο τραγικό παράδειγμα.
Σε αντίθεση με τους Γάλλους, οι ισπανοί κατακτητές δεν κόμιζαν φάρμακα και DDT, αλλά την ευλογιά, την ιλαρά, την γρίπη, τον τύφο, την φυματίωση, την χολέρα, την πανώλη και άλλες θανατηφόρες νόσους που μετέδωσαν στους πληθυσμούς της Αμερικής με τους οποίους ήρθαν σε επαφή και οι οποίες ευθύνονται, σε μεγάλο βαθμό, για την ολοσχερή εξαφάνιση περισσότερων του ενός πολιτισμών. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η ευλογιά, η ιλαρά, η γρίπη και ο τύφος εξαφάνισαν περίπου το 95% των προκολομβιανών πληθυσμών.

Η δεύτερη φάση της παγκοσμιοποίησης, που συμπίπτει με την εποποιία των Άγγλων εμπόρων τον 19ο αιώνα, αποδεικνύει ότι η Αγγλία πέτυχε να οικοδομήσει μια μεγάλη αυτοκρατορία και να κυριαρχήσει στον κόσμο χάρη στην χρήση επαναστατικών μέσων επικοινωνίας που εκμηδένιζαν τις αποστάσεις : τον τηλέγραφο, τον σιδηρόδρομο, τα ατμόπλοια κλπ…
Η διαπίστωση, όμως, αυτή δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε τυχόν παρεξηγήσεις : Η απόκτηση προηγμένων μέσων επικοινωνίας και η μείωση του κόστους των τηλεπικοινωνιών δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη τον πλουτισμό μιας χώρας. Στις περισσότερες περιπτώσεις ευνοεί, απλώς, την πόλωση και την συγκέντρωση του πλούτου σε λιγότερα χέρια. Αλλά ούτε και συμβάλλει στην μεταφορά γνώσεων και τεχνολογίας προς την λιγότερο ανεπτυγμένη πλευρά. Οι Ινδίες, για παράδειγμα, δεν επωφελήθηκαν καθόλου από τις μεθόδους των Άγγλων : Το 1913 ήταν εξίσου φτωχές όσο ένα αιώνα νωρίτερα, το 1820 !…

Κατά τον ίδιο τρόπο σήμερα, η νέα οικονομία της πληροφορικής ευνοεί περισσότερο την ανάπτυξη μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και λιγότερο τους μικρούς παίκτες, πράγμα που επιτρέπει σε ορισμένους να ισχυρίζονται ότι στην σημερινή φάση της παγκοσμιοποίησης καθίσταται ευκολότερο να είναι κανείς θεατής παρά παίκτης.

Η νέα παγκόσμια οικονομία χαράζει μια σαφή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις ελπίδες που γεννά και την πραγματικότητα που καλούνται να ζήσουν οι πολίτες. Για πόσο καιρό ακόμα η πλειοψηφία των φτωχών κατοίκων του πλανήτη θα δέχεται να παραμένει στο περιθώριο και η παγκοσμιοποίηση να αποτελεί ένα απόμακρο όνειρο και όραμα ;…

Οικονο-Κλάστης

Ο ΕΥΝΟΥΧΟΣ

Άκουσα να λένε για ένα ευνούχο, που δεν είχε καθόλου πέος…
Η κατάστασή του αυτή δεν είχε τίποτε το τραγικό. Δεν οφειλόταν σε κάποιο τρομερό ατύχημα ή σεξουαλική παρέκκλιση, παρά ήταν μια πνευματική διεργασία την οποία είχε επεξεργαστεί ώριμα και επί μακρόν στο μυαλό του…
Τελείως συνειδητά, είχε πάρει την απόφαση να υποβληθεί σε ακρωτηριασμό για δύο λόγους, που, αμφότεροι, ήταν μείζονος σημασίας, άρα απόλυτα σεβαστοί.

Ο πρώτος ήταν για να απαλλαγεί απ’ τις ανασφάλειες και τις αβάσταχτες υποχρεώσεις των εχόντων πέος… (U see what I mean ?)…

Ο δεύτερος ήταν καθαρά οικονομικός…
Οι αμοιβές, στο χαρέμι του Βεζίρη, ήταν πολύ καλές και το μέλλον σταθερό κι’ εξασφαλισμένο. Ο Βεζίρης δεν απέλυε ποτέ τα πιστά μέλη του προσωπικού του…
Όσο για τα άπιστα μέλη, αυτά δεν τα έστελνε στο ταμείο ανεργίας παρά, για λόγους ευκολίας, τα έστελνε στην αγχόνη…
Ετούτη η επιλογή επέτρεπε, εξάλλου, στον Βεζίρη να διατηρεί τις επίσημες στατιστικές των ανέργων σε χαμηλά και απόλυτα παραδεκτά επίπεδα…

Η ζωή στο χαρέμι κυλούσε «χαλαρά» και με τον καιρό ο ευνούχος ανακάλυψε ότι, στις ελεύθερες ώρες του, μπορούσε να ασκήσει ένα δεύτερο επάγγελμα για να βγάζει κάτι παραπάνω και να τα φέρνει καλύτερα βόλτα.
Εξάλλου, το δεύτερο επάγγελμα το είχε στο αίμα του, αφού ο ευνούχος ήταν ελληνάρας.

Έστησε, λοιπόν, στα υπόγεια του σαραγιού μια θεατρική σκηνή, με ολοκόκκινη αυλαία από βαρύ βελούδο, γέμισε τους τοίχους με ολόχρυσα baroque ανάγλυφα από στόκο και φόρτωσε τα σκηνικά με ψευτο-ευαισθησιούλες που θύμιζαν κιτς μοντελάκια των Dolce & Gabbana. Και κάθε βράδυ εμφανιζόταν ολόγυμνος στους (από κάθε άποψη) περίεργους που έρχονταν να τον δουν έναντι αδρής αμοιβής…
Η μουσική υπόκρουση ήταν πολύ ψαγμένη… Αποτελείτο από δημοφιλείς ινδο-ελληνικούς ρυθμούς που ενθουσίαζαν τους αρειμάνιους και (μόνιμα) νταλκαδιασμένους αυτόχθονες…

Το θέαμα ήταν μεγαλειώδες, οι θεατές συνέρεαν πολυπληθείς και τα οικονομικά του ευνούχου άρχισαν να είναι πολύ ανθηρά…

Λίγο αργότερα, έμαθα ότι οι μεγάλες εταιρείες δίσκων (οι major επί το ελληνικότερο) τον πλησίασαν και υπέγραψαν μαζί του δελεαστικό συμβόλαιο.
Στη συνέχεια τύπωσαν το θέαμα σε DVD και το τοποθέτησαν στα ράφια όλων των καταστημάτων της χώρας.
Το DVD άρχισε να έρχεται πρώτο σε πωλήσεις στα σουπερμάρκετ κι’ εκείνος δεν έδειχνε να ενοχλείται που η πνευματική του εργασία πουλιόταν δίπλα στα ραπανάκια και την τροφή για γάτες. Πρυτάνευε ο νεορεαλισμός και το πνεύμα της μικτής οικονομίας.

Τελικά, όπως είπε κι’ ο Sartre «…τι Λοζάννη, τι Κοζάνη. Τα πάντα χύμα»…

Οικονο-Κλάστης

ALL YOU NEED IS LOVE… (The Beetles) Part II

«Tί είν’ αυτό που το λένε αγάπη ;…»
τραγούδαγε στη δεκαετία του εξήντα
μ’ αργόσυρτη, κουρασμένη και κορεσμένη φωνή
μια μεγάλη ντίβα του ιταλικού κινηματογράφου.
Η πάπισσα εκείνη της έβδομης τέχνης,
το υπέρτατο σύμβολο της ρωμαϊκής θελκτικότητας
έβαζε στο θέμα του έρωτα ερωτηματικό…

Πώς αυτό ;…
Να ‘ταν η εθνική γόησσα της Ιταλίας τόσο άπειρη σε τούτο το μείζον εθνικό ζήτημα ;…
Να ‘ταν ανέραστη ;…

Αποκλείεται… Το κουβάλαγε στα χρωμοσώματα της φυλής…

Πώς, τότες, ατένιζε την αγάπη σαν ένα ανεξήγητο μυστήριο ;
Μυστήριο…

Ποια να είναι τα συμπτώματα ;…
Και ποια η διάγνωση ;…

Να περιορίζεται ο έρωτας σ’ αυτό τον εσωτερικό, αβάσταχτο
και συνάμα γλυκό πόνο της προσμονής
που σ’ αλέθει το στομάχι, σου φέρνει ζαλάδα και λιποθυμιά
προτού αξιωθείς να γευτείς
τη ζαλάδα και τη λυποθυμιά της ολοκλήρωσης ;

Ή να ‘ναι, άραγες, τούτη η τρέλα που σε τυφλώνει,
και σε κάνει να ξεστρατίζεις απ’ τα χνάρια της λογικής ;
Που σε μετατρέπει σ’ ειδεχθή σατράπη και τύραννο
και συνάμα σ’ εύπιστο κι’ εύπλαστο βρέφος ;

Και να ‘ναι ευγενής έρωτας
αυτή η απεχθής νόσος που σε κατατρώει, από μέσα, σα σαράκι
και σε κάνει ν’ απαιτείς απ’ τον άλλο
ν’ ακολουθεί πιστά και κατά γράμμα το «σενάριο»
που ‘χεις εγωιστικά κι’ αυταρχικά
επεξεργαστεί στο υποσυνείδητό σου ;

Ή μπας κι’ είν’ ο έρωτας
ένα εμπορικό αλισβερίσι, ένα συμβόλαιο,
κάτι σαν ασφάλεια ζωής, σαν κοινωνικό εφαλτήριο ;
Μια συμβατικότητα, δηλαδή, μια εγκεφαλική διεργασία
που βάζει το σκίρτημα της καρδιάς και της σάρκας
(ή καλύτερα πρώτα της σάρκας κι’ ύστερα της καρδιάς)
στις προσταγές της λογικής και του διάφορου ;
Να ‘χει, άραγες, προδιαγραφές και κώδικες συμπεριφοράς ;
Να υπακούει σε ποσοτικές και ποιοτικές κλίμακες μέτρησης ;
Να ‘χει πιο μεγάλη σημασία η διάρκεια απ’ την ένταση ;

Και να ‘ναι, τάχατες, μακάριοι
οι συνετοί κι’ οι φρόνιμοι,
οι θεματοφύλακες κι’ οι διερμηνείς
τ’ αρχαίου βιβλίου των αρχών ;
Οι βιρτουόζοι της νοικοκυροσύνης,
οι βετεράνοι της εγκράτειας,
οι καθωσπρέπει που θεοποίησαν το μετρημένο και το λιγοστό
απ’ τον τρόμο της εκτροπής ;
Να ‘ναι εκλεχτοί οι κιοτήδες
που μόχθησαν μη και καψαλιαστούν
στις αδηφάγες φλόγες του πάθους ;

Ή να ‘ναι ευλογημένοι
οι άφρονες κι’ οι άκρατοι ηδονιστές,
οι χούλιγκαν του οργασμού,
(οι ανθρώπινοι άνθρωποι μ’ άλλα λόγια)
που τόλμησαν να γευτούν με την κουτάλα
τους καταρράχτες του μελιού
που ρέουν στους Θείους μπαξέδες
του έβδομου ουρανού
προτού καταποντιστούν
χορτάτοι, έμπειροι κι’ αμετανόητοι
στα τάρταρα,
στους αιώνες των αιώνων ;…

Δε μπορώ να στριμώξω τη σκέψη μου μέσα σε λίγες αράδες.
Δε χωράει μέσα σε λίγες λέξεις.
Δοσ’ μου τη χιλιότομη εγκυκλοπαίδεια της ζωής
να στη γεμίσω με γλαφυρές φλυαρίες,
μπας και καταφέρω να σου δώσω την άκρη του νήματος.

Οικονο-Κλάστης

ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

Augusto José Ramon Pinochet Ugarte, ή Ramon Ugarte ή Mister Escudero, ή J. A. Ugarte, είναι μερικά από τα ονόματα που χρησιμοποιούσε ο Χιλιανός δικτάτορας για το άνοιγμα μυστικών λογαριασμών σε τράπεζες των ΗΠΑ, της Ελβετίας, του Χονγκ Κονγκ και των νησιών Jersey και Cayman, όπου κατέθετε τα εκατομμύρια δολάρια που έκλεβε από τα ταμεία της χώρας του και από τα θύματά του τα οποία, στην συνέχεια, φρόντιζε να εξαφανίζει.

Ο Pinochet πέθανε ήσυχα στις 10 Δεκεμβρίου 2006 χωρίς να πληρώσει για τα απαίσια εγκλήματά του αφού ορισμένες δυτικές χώρες, με επικεφαλής τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, του είχαν παράσχει ένα άτυπο καθεστώς νομικής προστασίας.

Ωστόσο, λίγες μέρες αργότερα, οι ίδιες αυτές δυτικές χώρες που τήρησαν ένοχη σιωπή στο θάνατο του Pinochet, αποφεύγοντας να προβούν σε κάθε σχόλιο, βάλθηκαν να πανηγυρίζουν μεγαλόφωνα για τον απαγχονισμό ενός άλλου αιμοσταγούς δικτάτορα, του Σαντάμ Χουσείν και να μας υπόσχονται (για πολλοστή φορά) ότι από εδώ και πέρα και χάρη στην παρωδία της δίκης και την παράνομη εκτέλεσή του, ο κόσμος μας θα γίνει επιτέλους …λίγο καλύτερος.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά για τον θάνατο δύο δικτατόρων ;…

Οικονο-Κλάστης