ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ…

Έχω χοντρό πρόβλημα…

Το πρόβλημά μου άρχισε όταν τις προάλλες πληροφορήθηκα ότι ομάδα αμερικανών ερευνητών πέτυχε να συνθέσει μουσική για σκύλους, σε συχνότητες που δεν μπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο αυτί !!…
Η μουσική τους σύνθεση, που κυκλοφορεί ήδη σε CD, έχει την ιδιότητα να ηρεμεί τους τετράποδους φίλους μας. Εμείς, όμως, δεν μπορούμε να την απολαύσουμε καθώς το ακουστικό μας σύστημα είναι ατελούς τεχνολογίας…

Χάρηκα γι’ αυτό το νέο γιγάντιο βήμα της παγκόσμιας έρευνας που, αν και δεν καταλαβαίνω πολλά πράματα από επιστήμες, υποθέτω ότι θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα να συνεχίσει, αδιατάρακτη, την ανοδική πορεία της προς τις ανώτερες σφαίρες του ευ ζην.

Και σαν άτομο που θέλει να συμβαδίζει με την εποχή του, αποφάσισα ν’ αγοράσω το εν λόγω CD και να το προσφέρω στο σκύλο μου ο οποίος συγκινήθηκε πολύ με τη χειρονομία μου.

Έβαλα, λοιπόν, το CD στο στερεοφωνικό μηχάνημα και καθίσαμε, ο σκύλος μου κι’ εγώ, στον καναπέ του σαλονιού ν’ απολαύσουμε τη μουσική δημιουργία.
Ο σκύλος έμεινε σιωπηλός, προσηλωμένος σ’ αυτό που άκουγε, χωρίς να κουνάει ούτε την ουρά του. Ήταν φανερό πως το CD επιδρούσε ηρεμιστικά πάνω του… Ο σκύλος είχε χαλαρώσει τελείως !!…
Εγώ, όμως, δεν άκουγα απολύτως τίποτε και μου ήταν αδύνατο να πω αν ο δίσκος άρχισε να παίζει ή αν είχε ήδη τελειώσει…
Από σεβασμό, όμως, στον τετράποδο φίλο μου δεν τόλμησα να βγάλω το CD απ’ το μηχάνημα, σκεφτόμενος ότι μπορεί να μη έχει ακόμη τελειώσει και κάθισα να κοιτώ το σκύλο μου.

Καθώς πέρναγε η ώρα άρχιζα να χάνω την υπομονή μου, ενώ ο σκύλος συνέχιζε να κάθεται δίπλα μου στον καναπέ απόλυτα ήρεμος.

Μέσα στην βαθειά ησυχία του σαλονιού άρχισα να σκέφτομαι ότι η επιστήμη μου είχε στερήσει μια θαυμάσια ευκαιρία να συμμεριστώ μια πρωτότυπη μουσική σύνθεση με τον σκύλο μου, να αναπτύξουμε τις μουσικολογικές απόψεις και προτιμήσεις μας και να συσφίξουμε ακόμη περισσότερο τους μεταξύ μας φιλικούς δεσμούς !!…

Αν και, όπως τόνισα παραπάνω, δεν καταλαβαίνω πολλά πράματα από επιστήμες κατέληξα στο απλοϊκό (και σίγουρα πρωτόγονο) συμπέρασμα ότι οι επιτεύξεις των τελευταίων χρόνων απομακρύνουν τους ανθρώπους μεταξύ τους και τους καθιστούν όλο και περισσότερο εσωστρεφείς κι’ ατομιστές.
Δεν πίστευα, όμως, ότι η επιστήμη θα έφτανε μέχρι του σημείου να θελήσει να με απομονώσει απ’ το σκύλο μου.
Αυτό όχι… Είναι κάτι που δεν θα της συγχωρήσω ποτέ !!

Οικονο-Κλάστης

Τ’ όνειρο μιας ζωής

Πρόκειται για ένα σύντομο κείμενο που είχα γράψει με την ευκαιρία των δέκα χρόνων μιας ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας ενός φίλου σκηνοθέτη. Το κείμενο δεν περιλήφθηκε στο πρόγραμμα του θεάτρου, αλλά βρίσκω ότι έχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία που, στα μάτια μου, το κάνουν να παραμένει επίκαιρο. Ιδού…

Δέκα χρόνια που πέρασαν σαν όνειρο
(τι λεω;…)
που πέρασαν καλλιεργώντας τ’ όνειρο
στο σανίδι τούτου του ζωογόνου και γόνιμου θερμοκήπιου
που παράγει, πεισματικά κι’ ακούραστα, πνευματική τροφή.

Δέκα χρόνια στους εξαίσιους και καρπερούς μπαξέδες της θεατρικής τέχνης.

Δέκα χρόνια ισορροπισμού χωρίς δίχτυ
πάνω απ’ το πολιτιστικό βάραθρο και το αισθητικό χάος
της ανεγκέφαλης κι’ αποχαυνωμένης αστικής ζούγκλας
που καλλιεργεί τον άκρατο καταναλωτισμό
κι’ επιβραβεύει τη νεοπλουτίστικη επιδειξιομανία.

Δέκα χρόνια επικών κονταρομαχιών
ενάντια στο πνευματικά κοινότυπο και το ευτελές,
ενάντια στην υφέρπουσα και προϊούσα εμπορευματοποίηση του νου.

Αλλά εδώ τούτο το σημαδιακό νούμερο, το δέκα,
που καταγράφει, ψυχρά κι’ αμετάκλητα, το πέρασμα του χρόνου
δεν έχει την ίδια βαρύτητα, δε σε συνθλίβει, δε σε γερνά.
Σε καλλιεργεί, σ’ αναπλάθει, σε βελτιώνει, σ’ εξανθρωπίζει.

Ο χρόνος δε σε κατατρώει από μέσα σα γάγγραινα,
δε σου στεγνώνει το πνεύμα,
δε σου κυρτώνει τους ώμους,
δε σου σκάβει το πρόσωπο
με θλιβερές κι’ ανησυχητικές ρυτίδες
που μαρτυρούν τη βαρεμάρα και τη φθορά
που σου γεννά η μικροαστική ρουτίνα κι’ η ανούσια επανάληψη.

Εδώ πρόκειται για διαχρονική ένταξη, για στράτευση
και για θεατρικό πάθος στην πιο ευγενή κι’ αφιλόκερδη έκφρασή του.

Εδώ δεν πρόκειται για «κουλτούρα», αλλά για κουλτούρα.
Πρόκειται για δημιουργία που σε κάνει αδιάβροχο κι’ αδιάβλητο
στις ανελέητες επιθέσεις του φονιά-χρόνου.

Εδώ δεν είναι κοσμική συναναστροφή.
Δεν έρχεσαι για να τους δεις και να σε δούνε.
Εδώ δεν έχουν θέση οι απαίδευτοι κι’ οι χυδαίοι.
Τα trendy βλαχαντερά με τα μπιχλιδάτα ρούχα
καλούνται να κάνουν τη βόλτα τους αλλού.

Εδώ μπαίνεις στα νύχια των ποδιών, διακριτικά, ευλαβικά.
Εδώ είναι θέατρο, δεν είναι παίξε γέλασε !!…

Οικονο-Κλάστης

ΕΛΛΑΔΑ, ΒΕΛΓΙΟ Ή ΜΑΛΔΙΒΕΣ ;…

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, επέλεξα το Βέλγιο σαν τόπο μόνιμης κατοικίας.
Όχι για τον ήλιο του, όχι για το τροπικό κλίμα του, όχι για τις γαλάζιες παραλίες του, ούτε για το Μανχάταν του.
Εξάλλου, αν θα έπρεπε να είναι αυτά τα κριτήρια για την επιλογή ενός τόπου κατοικίας, τότε οι Μαλδίβες θα είχαν τουλάχιστον 980 εκατομμύρια κατοίκους !!…

Κατοικώ στο Βέλγιο χωρίς ψευδαισθήσεις. Tη ζωή μου δεν την έχω γεμίσει με παγιέτες, στρας και φτηνιάρικο « lifestyle ». Ούτε και βαρυστομαχιάζω με ψέματα, χρυσόσκονη κι’ αμερικάνικες εκφράσεις.
Στο Βέλγιο, όπου κατοικώ, έχω ήσυχη τη συνείδησή μου. Οι φόροι που πληρώνω πιάνουν τόπο και δεν πάνε για τον πλουτισμό μερικών επιτήδειων ημέτερων, οι οποίοι – αφού πλουτίσουν – γίνονται χυδαίοι και προκλητικοί !!…

Μερικά χαρακτηριστικά επεισόδια απ’ την καθημερινή ζωή στο Βέλγιο :

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι (μόνο ένα) τόλμησε να χτίσει παράνομα, πριν από μερικά χρόνια, μια μονοκατοικία (μόνο μια) στις παρυφές μιας δασικής περιοχής όπου δεν χορηγούνται άδειες οικοδόμησης.
Τα διοικητικά δικαστήρια καταδίκασαν το ηλικιωμένο ζευγάρι σε χρηματικό πρόστιμο και διέταξαν την κατεδάφιση της νεόχτιστης (και ομολογώ καλαίσθητης) μονοκατοικίας.
Το ηλικιωμένο ζευγάρι προέβη σε όλα τα ένδικα μέσα για να ανατρέψει την απόφαση των δικαστηρίων, χωρίς αποτέλεσμα.
Στο τέλος, μη έχοντας τι άλλο να κάνει, άρχισε τους παλικαρισμούς και τις απειλές ότι θα κηρύξει απεργία πείνας κι’ ότι τα συνεργεία κατεδάφισης θα πρέπει πρώτα να περάσουν πάνω απ’ τα πτώματά τους.
Αλλά, ούτε τα δικαστήρια, ούτε και τα αρμόδια υπουργεία αναθεώρησαν την απόφασή τους… Ο νόμος εδώ γίνεται πάντοτε σεβαστός και ισχύει για όλους (άκουσον, άκουσον «Κύριε» Μαγγίνα)…
Τελικά, η μονοκατοικία κατεδαφίστηκε χωρίς ν’ αρχίσει κανένας πολιτικάντης να ξελαρυγγιάζεται υποκριτικά στην τηλεόραση και να κραυγάζει λαϊκίστικα κι’ εύπεπτα συνθήματα.

Πριν από αρκετό καιρό, ο πρίγκιπας Laurent, γιός του βασιλιά του Βελγίου, συνελήφθη σε ένα αυτοκινητόδρομο να οδηγεί με υπερβολική ταχύτητα.
Πρίγκιπας, ξεπρίγκιπας, η τροχαία του κόλλησε μια κλίση και τον προειδοποίησε ότι αν συλληφθεί ξανά για υπερβολική ταχύτητα, τότε θα του αφαιρέσει οριστικά την άδεια οδήγησης.

Την περασμένη βδομάδα έγινε και το εξής ευτράπελο. Ο υπουργός άμυνας της προηγούμενης κυβέρνησης πήρε κλίση για παράνομη στάθμευση τη μέρα που πήγε με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο να παραδώσει το υπουργείο του στον διάδοχό του.

Τελικά, είναι πραγματικά χαζοί αυτοί οι κουτόφραγκοι.

Άντε, καλή χρονιά και καλά «ψώνια»…

Οικονο-Κλάστης

Το κάλεσμα της θάλασσας

Στα δεκάξι μου, υπακούοντας στο μαυλιστικό κάλεσμα της θάλασσας,
πήγα και γράφτηκα σε μια σχολή εμποροπλοιάρχων
για να γίνω ναυτικός σαν τον συχωρεμένο τον πατέρα μου.
Εκείνος είχε υπηρετήσει στο πολεμικό ναυτικό,
στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Εγώ θα πήγαινα στο εμπορικό ναυτικό.

Αμέσως μόλις γράφτηκα στη σχολή
άρχισα να φαντάζομαι τον εαυτό μου
γαντζωμένο στη γέφυρα ενός γκαζάδικου
να ζω τρομακτικές θαλασσινές περιπέτειες,
ν’ αντιπαλεύω τ’ άγρια κύματα,
να γεμίζω τα πνευμόνια μου με το ιώδιο της θάλασσας
και τα μάτια μου με την απεραντοσύνη των ωκεανών.
Το αλάτι, οι άγριοι άνεμοι κι’ ο ήλιος
θα μαστίγωναν και θα έψηναν το πετσί μου,
που θα μαύριζε και θα γέμιζε βαθιές χαρακιές
σαν τα κουρασμένα πατούμενα
των πολυταξιδεμένων οδοιπόρων.

Θ’ απίθωνα τον μπόγο μου σε πολλά μπάρκα
και θα γνώριζα πολλά λιμάνια,
χωρίς ποτέ να δένεται η καρδιά μου με κανένα.

Θα σύχναζα σε υπόγεια καταγώγια
και στο λάγνο ήχο αργόσυρτων τραγουδιών,
που σε γεμίζουν πικρή, απροσδιόριστη νοσταλγία
και σου σκίζουν την καρδιά,
θα μέθαγα με φτηνό σπίρτο
που σου γυρίζει τα μυαλά
και σε κάνει να κλαις αναίτια,
σαν αθώο βρέφος.

Και θα είχα για συντροφιά μου
χαρτοκλέφτες και κοντραμπαντιέρηδες,
μπαμπέσηδες κι’ αετονύχηδες,
καβγατζήδες κι’ αιμοβόρους,
μόρτες και φυγόδικους,
που έχουν σκοτεινό κι’ αετίσιο μάτι
και για μόνο σύντροφο στη ζωή
την κοφτερή λάμα που αναπαύεται στο ζωνάρι τους
μέχρι τον επόμενο τσαμπουκά.

Ένα τέτοιο φονικό μαχαίρι
θα φόραγα κι’ εγώ στη ζώνη
και στη λάμα του
θα έβαζα να μου χαράξουν το πιστεύω μου
«Ούτε Θεός, ούτε Διάολος… Άνθρωπος».

Και σε κάθε λιμάνι θα ερωτευόμουν με πάθος, εφήμερα, βιαστικά
ξέστρατες, κακόφημες, βασανισμένες γυναίκες
που έχουν το βλέμμα λάγνο, εύκολο το φιλί και το κορμί φιλόξενο.
Και θα κυλιόμουν ξετσίπωτα μαζί τους
σε βρώμικα, ξεχαρβαλωμένα κι’ αμαρτωλά κρεβάτια
στα ύποπτα ξενοδοχεία των λιμανιών.
Κι’ η πράξη του έρωτα δεν θα ήταν γλυκανάλατη, υποκρίτρια και ψεύτρα,
δεν θα είχε αύριο και μέλλον,
παρά μόνο ετούτο το παρόν, το αδιέξοδο,
το βασανιστικό κι’ ανέλπιδο.

Τετοιες αφορεσμένες ψυχές
θα είχα για βασίλισσές μου κι’ εξομολογήστρες
και θα χωνόμουν βαθιά στον έμπειρο κόρφο τους
να κλάψω πικρά κι’ απελπισμένα,
σαν αληθινός άντρας,
για τα τόσα που δεν τόλμησα και που δεν πρόκαμα
και για τα πολλά που έκανα λειψά κι’ ανάποδα.
Και θα έστεκα ανοιχτό βιβλίο μπροστά τους,
χωρίς μασκαρέματα, πλαστογραφίες και καλλιγραφίες,
χωρίς ψεύτικους όρκους κι’ υποσχέσεις,
χωρίς μικροαστικές κι’ εμετικές συμβατικότητες.

Και θα ήμουν επιτέλους αγνός κι’ αληθινός,
ελαφρύς κι’ ελεύθερος.
Κι’ η κάθε στιγμή θα ήταν – συνάμα – μεγάλη τελετή και Θεία λειτουργία :
γέννα, γάμος και κηδεία.

Αφού ο Μέγας Τοκογλύφος
πότε στα δίνει όλα απλόχερα
και πότε στα παίρνει πίσω με ψηλό τόκο,
αφού με είχε βάλει απ’ τα μικράτα μου στο στόχαστρο,
αφού με είχε βάλει να παίξω το παιχνίδι της ζωής
με κλέφτικη, σημαδεμένη τράπουλα
κι’ αφού επέλεξε – ο τυφλός – απ’ τα πριν τη λεγεώνα των εκλεκτών
που θα μπάσει, μουσαφίρηδες, στους Θείους μπαξέδες
και μιας και ψυχανεμιζόμουν πως εγώ θα έμενα για πάντα απ’ έξω,
θα ζούσα ανέλπιδος το σήμερα,
παρίας κι’ ηδονιστής,
ανυπότακτο υποζύγιο σ’ ετούτο το ανελέητο αλώνι.

Θα χάριζα την ψυχή μου,
θα την πέταγα, σαπάκι, στα λιμασμένα σκυλιά,
δεν θα την πούλαγα στους έχοντες.

Κι’ όταν ερχόταν η δικιά μου η στιγμή
να μπαρκάρω, αποκαμωμένος, για τον κάτω κόσμο
δε θα είχα ποιόν να με κλάψει και να μαυροφορέσει.
Θα έφευγα μόνος κι’ αμοιρολόγητος,
ορθός, χορτάτος κι’ αμετανόητος.
Στους αιώνες, των αιώνων, Αμήν…

Οικονο-Κλάστης

ΟΜΟΡΦΟ ΠΡΑΜΑ Η ΑΝΕΜΕΛΙΑ. Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΤΕΝΙΖΕΤΑΙ…

Με αφορμή τον θάνατο 15 τούρκων στρατιωτών, ο πρωθυπουργός της γείτονος χώρας ζήτησε να εγκριθεί η εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στο βόρειο Ιράκ προκειμένου να «εκκαθαριστούν» οι θύλακες του κουρδικού κινήματος που ευθύνονται για τις πρόσφατες βομβιστικές επιθέσεις.

Η αφορμή είναι καινούρια, όχι – όμως – και η απόφαση, δεδομένου ότι η κατάληψη του βόρειου Ιράκ αποτελεί παλιά επιδίωξη της γείτονος χώρας.
Η αμερικανική κυβέρνηση που παρακολουθεί από χρόνια τις μεθοδεύσεις της τουρκικής κυβέρνησης είχε εκδώσει, ήδη πριν από 3 μήνες, επίσημη προειδοποίηση ότι δεν πρόκειται να εγκρίνει εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στο βόρειο Ιράκ !!…

Γιατί αυτή η «σπουδή» των αμερικανών να «αποτρέψουν» τουρκική επέμβαση στο βόρειο Ιράκ την στιγμή, μάλιστα, που έχουν τόση ανάγκη από συμμαχικές «ενισχύσεις» ;…

Διότι, πρώτον, οι κούρδοι είναι οι μόνοι σύμμαχοι των αμερικανικών στρατευμάτων στο άναρχο και χαοτικό εσωτερικό του Ιράκ.
Δεύτερον, διότι οι κουρδικές περιοχές του βόρειου Ιράκ κρύβουν στο υπέδαφός τους πλουσιότατα πετρελαϊκά κοιτάσματα τα οποία, σύμφωνα με ορισμένες κακές γλώσσες, εποφθαλμιά η Τουρκία αλλά οι αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες τα προορίζουν για δική τους, αποκλειστική εκμετάλλευση.

Φαντάζεται κανείς τις συνέπειες που θα είχε για την χώρα μας μια ενδεχόμενη επιτυχία της Τουρκίας να ιδιοποιηθεί τον ανυπολόγιστο πετρελαϊκό πλούτο του βόρειου Ιράκ ;… Οι ισχύουσες γεωπολιτικές ισορροπίες θα ανατρέπονταν άρδην υπέρ της Τουρκίας.

Αλλά, πέρα από τις πιθανότητες ευόδωσης των εν λόγω τουρκικών φαντασιώσεων γεννάται και ένα άλλο ερώτημα.
Ποιά είναι η στάση της Ελλάδας απέναντι στις εξελίξεις αυτές ;… Τι υποστηρίζει η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη ;… Υπάρχει σοβαρός δημόσιος προβληματισμός και διάλογος στην χώρα ;…

Τίποτε, μηδέν, nada !!…

Το μέγα θέμα στην Ελλάδα σήμερα είναι …το τι συζητήθηκε στην σύνοδο των τραγοπαπάδων κι’ αν ήταν υβριστικές ή όχι (για τον αρχιεπίσκοπο) οι δηλώσεις του Λευκάδος !!…

Ευχόμαστε ύπνο βαθύ στους συνέλληνες…

Οικονο-Κλάστης

ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ;…

Ας υποθέσουμε ότι είμαι σοσιαλιστής κι’ ότι θέλω να δραστηριοποιηθώ πολιτικά.

Θα προσχωρούσα στο Πασόκ ;… Όχι, διότι το κόμμα αυτό είναι «σοσιαλιστικό» μόνο κατ’ όνομα κι’ ότι, σαν κόμμα εξουσίας, το μόνο που επιδιώκει είναι η εδραίωσή του στην εξουσία.

Αλλά, ας υποθέσουμε (έτσι για την πλάκα) ότι μιας και μου έλαχε να γίνω πασόκος καλούμαι, τώρα, σαν συνεπές μέλος, να επιλέξω νέο «αρχηγό».

Θα επέλεγα για αρχηγό τον Γιωργάκη ;…
Όχι, γιατί δεν έχω ακούσει να γίνεται κανένας λόγος για τους πολιτικούς ή κοινωνικούς του αγώνες.
Το μόνο που ξέρω γι’ αυτόν είναι ότι την εποχή της δικτατορίας αρμένιζε στο εξωτερικό, ότι αργότερα δεν πήρε μέρος στο στήσιμο του Πασόκ κι’ ότι στην συνέχεια κλήθηκε απ’ τον πατέρα του να αναλάβει υπουργικό αξίωμα, το οποίο διατήρησε μέχρι την πτώση του Πασόκ. Και ξέρω ακόμα πως σε όλη την διάρκεια της υπουργικής του θητείας δεν εκφράστηκε ποτέ κριτικά ούτε για τα τεκταινόμενα στο Πασόκ, ούτε και για την πολιτική των κυβερνήσεων στις οποίες συμμετείχε. Ότι, με άλλα λόγια, όλα αυτά τα χρόνια ήταν άχρωμος και άοσμος…
Και διαπιστώνω πως τώρα μας περνάει για «αμερικανάκια» αφού προσπαθεί να μας πείσει ότι εδώ και χρόνια ήταν αντίθετος με χίλια δυο πράματα στον χώρο του, αλλά ότι δεν τα κατήγγελλε ανοιχτά !!…
Γιατί ρε Γιωργάκη ;… Κωλυόσουν ;… Ή μήπως και φοβόσουν τους αιμοβόρους πασόκους ;

Τον Γιωργάκη, λοιπόν, τον πηγαίνω σαν άτομο, σαν φιλαράκο. Μου κάνει για να πάμε καμιά βόλτα στην πλατεία, να πιούμε κανένα φραπεδάκι, για να συζητήσουμε για την τρύπα του όζοντος, για «μηχανές», για γκάζια, για γκόμενες και για χίλια δυο άλλα επιδερμικά θέματα.
Όχι, όμως, και να τον κάνω κι’ αρχηγό μου… Μην τρελαθούμε…

Και τότε ποιόν θα επέλεγα για αρχηγό ; Τον Βενιζέλο ;
Δεν μου κόβεται καλύτερα το χέρι !!…

Τότε ποιος άλλος μου μένει ; Ο Σκανταλίδης…

Καλό παλικάρι, τίμιο παιδί, εργατικό, αίμα απ’ το αίμα του Πασόκ…
Αλλά, πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια ; Γιατί ξύπνησε τώρα μόλις κι’ άρχισε να βροντάει και ν’ αστράφτει ενάντια σε όσους εξέτρεψαν το Πασόκ απ’ την πορεία του ; Που το έκαναν να χάσει την φυσιογνωμία και την ψυχή του ;
Ή μήπως θέλει ΚΙ’ ΑΥΤΟΣ να μας πίσει ότι δεν έχει καμία ευθύνη για όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια ;…

Τι να πω ;… Όσο κι’ αν είμαι αμερικανάκι, μου είναι κομμάτι δύσκολο να πιστέψω ότι σ’ αυτό τον πολιτικό χώρο υπάρχουν τόσοι πολλοί «ανευθυνο-υπεύθυνοι» !!…
Γι’ αυτό, λοιπόν, εγώ δεν θα πάω να ψηφίσω ούτε σαν μέλλος, ούτε σαν φίλος του Πασόκ…
Θα πάω καλύτερα στην πλατεία, με κανένα φιλαράκο, να πιούμε κανένα φραπεδάκι και να φιλοσοφήσουμε για τις τιμές του πετρελαίου.

Οικονο-Κλάστης

ΤΑ ΕΝΔΟΠΑΣΟΚΙΚΑ

O Δημήτρης Ρέππας δήλωσε : «ο Βενιζέλος είχε προσχεδιάσει την υποψηφιότητά του» !!…

Και η «καταγγελία» αυτή θεωρήθηκε από ορισμένους πασόκους (και μη) ως …πολύ βαριά, ως σχεδόν υβριστική !!…

Χωρίς να είμαι Βενιζελικός και ακόμη λιγότερο πασόκος (φτου, φτου, ύπαγε οπίσω μου σατανά) δεν βρίσκω τίποτε το κακό στο γεγονός ότι ορισμένοι επιχειρούν να «εκθρονίσουν» τον γιό Παπανδρέου.
Διότι, από την στιγμή που τα ηγετικά στελέχη ενός κόμματος διαπιστώνουν ότι ο «νέος μεσσίας», ή ο «νόμιμος κληρονόμος» στον οποίο εμπιστεύθηκαν τα κλειδιά του κόμματος (κι’ ακόμη χειρότερο για τους ίδιους : τις πολιτικές τους καρριέρες) δεν πείθει την κοινωνία με το βάθος των προτάσεών του κι’ ότι αδυνατεί να ερμηνεύσει τα μηνύματα που του στέλνει ο λαός, δεν είναι λογικό και απόλυτα αναμενόμενο να επιχειρούν να τον αντικαταστήσουν με κάποιον καταλληλότερο ;…

Η αλήθεια, όμως, βρίσκεται αλλού.
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι ότι πολλά στελέχη του Πασόκ δεν τρέφουν ιδιαίτερη «συμπάθεια» στον Βενιζέλο, καθώς τον υποψιάζονται ότι διακατέχεται από δεξιές πολιτικές πεποιθήσεις.

Α, ναι ;… Και τότε γιατί του επέτρεψαν να ενταχθεί σε ένα… «αμειγώς» σοσιαλιστικό κόμμα ;…
Και περαιτέρω, αν θα έπρεπε να αποκλειστούν ή να αποπεμφθούν όλα τα «δεξιά» στελέχη που σοβούν στο Πασόκ, μπορούν να μας πουν οι ακραιφνείς Πασόκοι κι’ διάφοροι «φύλακες των πυλών του ναού» πόσες εκατοντάδες στελεχών θα απέμεναν στο κόμμα αυτό ;…
Ιδού η ρόδος… Όσο για το πήδημα, καλά θα κάνουν οι πασόκοι να το αφήσουν σε άλλους…

Οικονο-Κλάστης